۲۶ خرداد ـ ۱۶ ژوئن ـ نگاهی به ارقام پرسش برانگیز مجوز نشریات جدید در سال۱۳۸۴ در وطن

طبق یك گزارش رسمی، هیأت نظارت بر مطبوعات (كه در جوار وزارت ارشاد اسلامی فعالیت دارد) در سال ۱۳۸۴ هجری برای ۴۵۵ نشریه تازه مجوز فعالیت صادر كرد. طبق همین گزارش، ۴۱ مورد از این پروانه ها برای موسسات دولتی صادر شده بود. ۲۰۲ پروانه از این ۴۵۵ مورد مربوط به نشریات تخصصی است. ۱۱۷ تن از متقاضیان درخواست نشریه به زبانهای انگلیسی ـ فارسی (دو زبانه!) كرده بودند كه موافقت شده است.
در این گزارش اشاره نشده است كه در میان متقاضیان چند نفرشان روزنامه نگار حرفه ای بودند (روزنامه نگاری تنها پیشه آنان بوده و این كار را پس از اتمام تحصیلات مربوط و نشان دادن استعداد و شایستگی، از خبرگیری و خبرنگاری آغازكرده و تا سردبیری ادامه داده باشند). روزنامه دو زبانه (انگلیسی فارسی) داخلی چه مفهومی دارد؟. ما كه تا امروز چنین نشریاتی در ایران ندیده ایم. به علاوه، گمان نمی رود كه شمار نشریات تازه یك سال یك قاره (از پنج قاره دنیا) در این عصر كه هركس خبر و نظر خود را به صورت آنلاین در اینترنت قرار می دهد به رقم ۴۵۵ برسد. در وطن ما كه در ربع قرن گذشته (منتهی به سال ۱۳۸۵) به روزنامه نگاران قدیمی پروانه نشریه نداده اند. پس، این ولع دریافت نشریه برای چیست؟. آیا انگیزه، دریافت كمك مالی از دولت نیست؟. در كشوری كه از مسافر خروجی سی تا چهل هزار تومان عوارض می گیرند، چرا باید دولت به نشریات كمك مالی بدهد؟. در كدام كشور دیگر، به نشریه كه كسب و كاری نظیر بیزنس های دیگر است، دولت كمك مالی می دهد؟.
طبق قانون مطبوعات مصوب سال ۱۳۶۴ (زمان وزارت محمد خاتمی) و اصلاحیه بعدی آن، تایید متقاضی ازسوی سه مرجع (وزارت اطلاعات، قوه قضاییه، و نیروی انتظامی) شرط اساسی دریافت پروانه انتشار نشریه است. در این قانون، لزوم روزنامه نگار بودن متقاضی مورد توجه قرار نگرفته است و نصاب تحصیلات، لیسانس است (صرف نظر از نوع آن).

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز