پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا
اولین زن ایرانی روزنامه نگار
صدیقه دولت آبادی فرزند حاج میرزا هادی دولت آبادی از پیشگامان جنبش اجتماعی زنان در ایران و نخستین زن روزنامه نگار بود. او در سال ۱۲۵۸ هجری شمسی در اصفهان به دنیا آمد. پدرش از روحانیون روشنفكر و متجدد زمان خود بود. دولت آبادی تحصیلات خود را در زمینه های فارسی و عربی نزد شیخ محمد رفیع عطاری در تهران آغاز كرد و دروس كلاس های متوسطه را نزد معلمان وقت دارالفنون فرا گرفت و در ۱۵ سالگی با مرحوم دكتر اعتضادالحكما ازدواج كرد.
او در محیط سیاسی پس از مشروطه و در جریان مخالفت جناح های ملی -مذهبی با قرارداد ۱۹۰۷ میلادی كه كشور را رسماً تحت نفوذ انگلستان و روسیه قرار داده بود، با كمك دره المعالی و سایر زنان همفكر تهرانی خود به قهوه خانه هایی كه از قند خارجی استفاده می كردند می رفت و آنان را از مصرف قند خارجی برحذر می داشت.
دولت آبادی در سال ۱۲۹۶ ش پس از درگذشت پدرش به اصفهان بازگشت و نخستین دبستان را برای دختران به نام «مكتب خانه شرعیات» گشود و سال بعد انجمنی را به نام «شركت خواتین» تاسیس كرد و همزمان با این فعالیت ها دبستانی را برای دختران بی بضاعت به نام «ام المدارس» باز كرد، اگرچه همه این كارها با دشواری ها و مخالفت های زیادی روبه رو بود. در سال ۱۲۹۸ ش به منظور آشنایی بانوان با حقوق خانوادگی خود و نیز آشنایی ایشان با اصول تعلیم و تربیت جدید از وزارت معارف مجوز انتشار نخستین نشریه خاص زنان در خارج از تهران و سومین آن در ایران به نام «زبان زنان» را دریافت كرد. «زبان زنان» دوهفته نامه ای بود كه هدف از انتشار آن صرفاً بیداری زنان و مطلع كردن زنان از حقوقشان نبود بلكه در بسیج آنان برای مخالفت با قرارداد ۱۹۱۹ میلادی بین دول انگلیس و ایران در زمان نخست وزیری وثوق الدوله نقش موثری بازی می كرد.
این خط مشی «زبان زنان» برای آن به قیمت گزافی تمام شد و دستور توقیف آن پس از دو سال انتشار در اصفهان به رغم شرایط دشوار و ناسازگار صادر شد. در پی توقیف «زبان زنان» تحریكات مخالفین عرصه را بر صدیقه دولت آبادی در اصفهان تنگ ساخت و او سرانجام به تهران آمد و بار دیگر «زبان زنان» را به صورت مجله به طور ماهیانه منتشر كرد. وی در همین ایام در سال ۱۳۰۰ ش در تهران انجمنی را به نام «انجمن آزمایش بانوان» تاسیس كرد و در جنبش علیه استفاده از كالاهای خارجی فعالانه شركت كرد. صدیقه دولت آبادی در سال ۱۳۰۱ ش از راه كرمانشاه، بغداد، بیروت و حلب به آلمان رفت و در كنگره بین المللی زنان در برلین شركت كرد. او اولین زن ایرانی است كه در یك كنگره بین المللی به نمایندگی از زنان ایران حاضر شد و سخنرانی كرد.
وی در فروردین سال ۱۳۰۲ به اروپا رفت و تحصیلات خود را ابتدا در مدرسه بین المللی آلیانس پاریس ادامه داد و سپس در كالج شبانه روزی زنان دوره ۳ساله تعلیم و تربیت را به پایان رسانید و موفق به اخذ مدرك لیسانس در تعلیم و تربیت از دانشگاه سوربن فرانسه شد. او در این مدت به همكاری با مطبوعات ایران ادامه داد و مقالاتی هم راجع به زنان ایران و تطبیق موقعیت زن ایرانی در آن روزگار با قوانین و مقررات اسلامی نوشت و در روزنامه های معتبر فرانسه به دست انتشار سپرد. دولت آبادی در سال ۱۳۰۵ش در دهمین كنگره بین المللی برای حق رای زنان به نمایندگی از زنان ایران شركت كرد و در اواخر سال ۱۳۰۶ش به ایران بازگشت . او در سال ۱۳۱۶ش كتاب «آداب معاشرت» را نوشت. صدیقه دولت آبادی از آذرماه ۱۳۲۱ش نشر «زبان زنان» را از سر گرفت و آن را به صورت مجله ای ۴۸ صفحه ای منتشر كرد. وی در سال ۱۳۲۶ش به اروپا رفت و در كنگره بین المللی زنان برای صلح و آزادی شركت و آنجا مقاله ای درباره پیشرفت زنان در ایران قرائت كرد. خاطرات و یادداشت ها و نامه های شخصی و نامه های رسمی به مراجع دولتی، مقالات او و صفحات مجله «زبان زنان» اسناد ویژه ای هستند كه در امر پژوهش های جدید تاریخی درباره كارنامه و زمانه جنبش زنان در نیمه اول قرن بیست ایران جایگاهی ویژه دارند. صدیقه دولت آبادی در نیمه شب مردادماه ۱۳۴۰ ش در سن ۸۲ سالگی بر اثر سرطان درگذشت. بنابر وصیتش او را در جوار قبر برادرش یحیی دولت آبادی در قبرستان كوچكی در زرگنده به خاك سپردند.
او در محیط سیاسی پس از مشروطه و در جریان مخالفت جناح های ملی -مذهبی با قرارداد ۱۹۰۷ میلادی كه كشور را رسماً تحت نفوذ انگلستان و روسیه قرار داده بود، با كمك دره المعالی و سایر زنان همفكر تهرانی خود به قهوه خانه هایی كه از قند خارجی استفاده می كردند می رفت و آنان را از مصرف قند خارجی برحذر می داشت.
دولت آبادی در سال ۱۲۹۶ ش پس از درگذشت پدرش به اصفهان بازگشت و نخستین دبستان را برای دختران به نام «مكتب خانه شرعیات» گشود و سال بعد انجمنی را به نام «شركت خواتین» تاسیس كرد و همزمان با این فعالیت ها دبستانی را برای دختران بی بضاعت به نام «ام المدارس» باز كرد، اگرچه همه این كارها با دشواری ها و مخالفت های زیادی روبه رو بود. در سال ۱۲۹۸ ش به منظور آشنایی بانوان با حقوق خانوادگی خود و نیز آشنایی ایشان با اصول تعلیم و تربیت جدید از وزارت معارف مجوز انتشار نخستین نشریه خاص زنان در خارج از تهران و سومین آن در ایران به نام «زبان زنان» را دریافت كرد. «زبان زنان» دوهفته نامه ای بود كه هدف از انتشار آن صرفاً بیداری زنان و مطلع كردن زنان از حقوقشان نبود بلكه در بسیج آنان برای مخالفت با قرارداد ۱۹۱۹ میلادی بین دول انگلیس و ایران در زمان نخست وزیری وثوق الدوله نقش موثری بازی می كرد.
این خط مشی «زبان زنان» برای آن به قیمت گزافی تمام شد و دستور توقیف آن پس از دو سال انتشار در اصفهان به رغم شرایط دشوار و ناسازگار صادر شد. در پی توقیف «زبان زنان» تحریكات مخالفین عرصه را بر صدیقه دولت آبادی در اصفهان تنگ ساخت و او سرانجام به تهران آمد و بار دیگر «زبان زنان» را به صورت مجله به طور ماهیانه منتشر كرد. وی در همین ایام در سال ۱۳۰۰ ش در تهران انجمنی را به نام «انجمن آزمایش بانوان» تاسیس كرد و در جنبش علیه استفاده از كالاهای خارجی فعالانه شركت كرد. صدیقه دولت آبادی در سال ۱۳۰۱ ش از راه كرمانشاه، بغداد، بیروت و حلب به آلمان رفت و در كنگره بین المللی زنان در برلین شركت كرد. او اولین زن ایرانی است كه در یك كنگره بین المللی به نمایندگی از زنان ایران حاضر شد و سخنرانی كرد.
وی در فروردین سال ۱۳۰۲ به اروپا رفت و تحصیلات خود را ابتدا در مدرسه بین المللی آلیانس پاریس ادامه داد و سپس در كالج شبانه روزی زنان دوره ۳ساله تعلیم و تربیت را به پایان رسانید و موفق به اخذ مدرك لیسانس در تعلیم و تربیت از دانشگاه سوربن فرانسه شد. او در این مدت به همكاری با مطبوعات ایران ادامه داد و مقالاتی هم راجع به زنان ایران و تطبیق موقعیت زن ایرانی در آن روزگار با قوانین و مقررات اسلامی نوشت و در روزنامه های معتبر فرانسه به دست انتشار سپرد. دولت آبادی در سال ۱۳۰۵ش در دهمین كنگره بین المللی برای حق رای زنان به نمایندگی از زنان ایران شركت كرد و در اواخر سال ۱۳۰۶ش به ایران بازگشت . او در سال ۱۳۱۶ش كتاب «آداب معاشرت» را نوشت. صدیقه دولت آبادی از آذرماه ۱۳۲۱ش نشر «زبان زنان» را از سر گرفت و آن را به صورت مجله ای ۴۸ صفحه ای منتشر كرد. وی در سال ۱۳۲۶ش به اروپا رفت و در كنگره بین المللی زنان برای صلح و آزادی شركت و آنجا مقاله ای درباره پیشرفت زنان در ایران قرائت كرد. خاطرات و یادداشت ها و نامه های شخصی و نامه های رسمی به مراجع دولتی، مقالات او و صفحات مجله «زبان زنان» اسناد ویژه ای هستند كه در امر پژوهش های جدید تاریخی درباره كارنامه و زمانه جنبش زنان در نیمه اول قرن بیست ایران جایگاهی ویژه دارند. صدیقه دولت آبادی در نیمه شب مردادماه ۱۳۴۰ ش در سن ۸۲ سالگی بر اثر سرطان درگذشت. بنابر وصیتش او را در جوار قبر برادرش یحیی دولت آبادی در قبرستان كوچكی در زرگنده به خاك سپردند.
مرضیه لهراسبی
منابع:
۱- مشاهیر زنان ایرانی و پارسی گوی از آغاز تا مشروطه تالیف محمدحسین رجبی
۲- سالنامه زنان ایران و جهان به كوشش نوشین احمدی خراسانی
۳- اینترنت
منابع:
۱- مشاهیر زنان ایرانی و پارسی گوی از آغاز تا مشروطه تالیف محمدحسین رجبی
۲- سالنامه زنان ایران و جهان به كوشش نوشین احمدی خراسانی
۳- اینترنت
منبع : روزنامه شرق
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید بلیط هواپیما
ایران روز معلم آمریکا معلمان رهبر انقلاب دولت مجلس شورای اسلامی مجلس دولت سیزدهم حجاب شهید مطهری شورای نگهبان
تهران زلزله هواشناسی معلم شهرداری تهران سیل قوه قضاییه آموزش و پرورش پلیس سلامت سازمان هواشناسی دستگیری
خودرو بانک مرکزی قیمت خودرو قیمت دلار دلار ایران خودرو قیمت طلا سایپا کارگران بازار خودرو تورم قیمت
مسعود اسکویی فضای مجازی تلویزیون سریال سینمای ایران سینما دفاع مقدس موسیقی تئاتر
دانشگاه علوم پزشکی مکزیک
رژیم صهیونیستی غزه فلسطین اسرائیل جنگ غزه چین روسیه نوار غزه حماس عربستان ترکیه اوکراین
استقلال پرسپولیس فوتبال سپاهان تراکتور لیگ برتر ایران رئال مادرید بایرن مونیخ باشگاه استقلال لیگ قهرمانان اروپا لیگ برتر باشگاه پرسپولیس
اینستاگرام همراه اول دبی اپل ناسا وزیر ارتباطات تبلیغات گوگل پهپاد
کبد چرب بیماری قلبی کاهش وزن دیابت داروخانه ویتامین طول عمر بارداری