باید نیرومند شویم وگرنه می بازیم!

این روزها «دوحه» پركارترین روزهای تاریخ خود را می گذراند چون میزبان ورزشكاران بزرگترین قاره دنیاست. بازی های آسیایی برای پانزدهمین مرتبه انجام می شود و مردان و زنان پهناورترین خشكی جهان، نیرومندترین نمایندگان خویش را برای مبارزه به قطر گسیل داشته اند.
اما، این تمامی واقعیت نیست وكسب اعتبار در چنین آوردگاهی، بعضی از كشورها را بر آن داشته تا از ابزارهای غیرمعمول برای شكار مدال ها استفاده كنند. اگر پیش از این«دوپینگ»راهگشای متقلبان بود، اینك تشكیل لابی هایی باعث شده تا در مواردی سلامت مسابقات زیر سوال برود!
بسیاری از شما نبرد «مهدی بی باك» با حریف قطری او را دیدید مسابقه ای عجیب كه به ندرت در جریان رقابت های بین المللی نظیر آن را مشاهده كرده ایم. البته اینگونه
حق كشی ها در ورزش دنیا بی سابقه نیست.
برای نمونه؛ المپیك ۱۹۷۶ مونترال و نیمه نهایی وزن ۷۴ كیلوگرم كشتی آزاد را مرور نمی كنیم. جایی كه «منصور برزگر» یك امریكایی مقابل هم ایستاده بودند.
برزگر از حریف خود سر بود و امتیازات بیشتری كسب كرد ولی در جریان كشتی مصدوم شد و ۲ اخطار گرفت. در آن زمان هر كشتی گیری كه سه اخطار می گرفت بازنده محسوب می شد و برزگر به دلیل مصدومیت دیگر تحرك نداشت و دست اندركاران برای اینكه داور وقت كافی برای دادن اخطار سوم به او را داشته باشد ساعت را برای چند ثانیه از كار انداختند البته این ترفند هم به كارشان نیامد و كشتی گیر ما راهی فینال شد.
قصد نگارنده از میان این خاطره تاریخی و قراردادن آن در كنار اتفاقی كه برای «بی باك» و جاسم و امیری افتاد، سوق دادن اذهان مسوولان ورزش ایران به سوی این واقعیت است كه باید به دنبال فتح كرسی های اداری ورزش دنیا و آسیا هم بود!
امروزه دیگر نتایج فقط در میدان مسابقات معین نمی شود. ورزش تبدیل به تجارت، سیاست و ... شده است، بنابراین، نباید تعجب كرد اگر تجار و سیاستمداران نیز وارد این گود شوند. البته شعارهایی مبنی بر لزوم جدایی ورزش از سیاست و دور ماندن فدراسیون ها از دولت ها شنیده می شود كه شنیدن آنها درحد شعاری زیبا برای رفع یكنواختی زندگی بد نیست ولی، باید بدانیم اینگونه حرف ها یا پایه و اساس درستی ندارد و یا اینكه در خصوص همه رشته ها و تمامی فدراسیون ها قابل اجرا نیست (لااقل در حال حاضر)!
آنچه مسلم است؛ نمی توانیم به خاطر وجود بی عدالتی های موردی، از ورزش دنیا دور شویم بنابراین چاره ای نداریم جز تقویت خود در بخش اداری ورزش!
برای رسیدن به این هدف نیازمند همراهی كشورهای دیگر هستیم به همین خاطر چاره ای نیست جز ایجاد ارتباط با بخش بی طرف جامعه جهانی ورزش.
در این خصوص گفتنی فراوان است اما، متاسفانه ستون یادداشت آنقدر فراخ نیست كه ظرفیت جا دادن كل موضوع را در یك شماره داشته باشد. پس، به رغم میل باطنی، نتیجه گیری را به شماره های دیگر وا می نهم. ان شاء الله چهارشنبه آینده راهكارهای پیشنهادی برای رسیدن به صندلی های آسیایی و جهانی را در حد بضاعت ارایه می كنیم.
سیدمهدی میری

منبع : روزنامه جوان