یهودیان ضد یهودیان مهاجر در آلمان

در سال۱۹۳۸ والدین «ژولیس اسچوپز» کاری کردند که بسیاری از یهودیان آلمانی که آینده نگر یا خوش شانس بودند در آن زمان انجام دادند؛ آنها آلمان را ترک کردند و به سوئد رفتند؛ جایی که پدر ژولیس به عنوان بایگان کار می کرد. ژولیس نیز در سال ۱۹۴۲در همان کشور به دنیا آمد. بعد در سال ۱۹۴۷ پدر ژولیس کاری کرد که تعداد کمی از یهودیان آلمانی در آن زمان انجام می دادند؛ او به آلمان بازگشت و همسرش نیز ۷ سال بعد به او پیوست تا به گروهی بپیوندند که برای چندین دهه یک اقلیت کوچک و منزوی محسوب می شد. حالا خود ژولیس که در آن زمان یک بچه بود بزرگ شده و در این خصوص می گوید؛ «آن سال ها دوران سکوت بود؛ همه از اینکه هیچ کسی در مورد دوران نازی ها صحبت نمی کرد رنج می بردند؛ پدر من که در دانشگاه کار می کرد اغلب تصمیمش برای بازگشت به آلمان را زیر سوال می برد.» پدر ژولیس غمگین والدینش بود که در آلمان مانده بودند. مادر او «گتی» در اردوگاه آشویتس مرده و پدرش در اردوگاه «ترسینستاد» مرده بود.
یهودیان آلمانی که در آلمان یا در تبعید زنده ماندند روابط دمدمی مزاج گونه به شدت عمیقی نسبت به سرزمین شان دارند. بسیاری از آنها وقتی که در تماس نزدیک با آلمانی ها قرار می گیرند به شدت احساس نفرت می کنند. به همین دلیل آنها ترجیح می دهند در محلاتی که محل زندگی اقلیت هاست زندگی کنند. هنگامی که دیوار برلین فرو ریخت انجمن یهودیان آلمان سه هزار نفر عضو کهنسال داشت و اعضای آن به شدت در حال کم شدن بودند؛ امروزه این انجمن سومین گروه بزرگ در اروپای غربی بعد از فرانسه و انگلیس است که تعداد اعضا با سرعت زیادی در حال افزایش است. در اواسط سال ۱۹۹۱ میلادی که دو آلمان متحد شده بودند و سختگیری های قوانین مهاجرت کاهش پیدا کرد تعداد زیادی از یهودیان مهاجر به این کشور بازگشتند. تنها در سال ۲۰۰۵ میلادی بیش از ۲۰۰ هزار نفر از یهودیان از جمهوری های سابق اتحاد جماهیر شوروی به آلمان مهاجرت کردند. در همان سال بیش از یک میلیون نفر به اسرائیل و بیش از ۳۵۰ هزار نفر از یهودیان نیز به امریکا مهاجرت کردند. در برخی از مناطق آلمان، مردم مهاجران را که ۹۰ درصد جمعیت مهاجران یهودی را تشکیل می دهند «روس » می نامند. هر چند که مهاجران روسی بخش اعظمی از جمعیت یهودیان آلمان را تشکیل می دهند ولی یهودیان قدیمی ساکن در این کشور دیدگاه های متناقضی در خصوص بازگشت مهاجران روسی دارند.
برخی از یهودیان قدیمی آلمان که حتی قبل از سقوط دیوار برلین در این کشور زندگی می کردند نسبت به ورود تازه واردان مشتاق هستند. «هرمان سیمون» مدیر موزه و مرکز تحقیقات یهودیت در برلین که در سال ۱۹۴۹ متولد شده و در برلین شرقی بزرگ شده در این خصوص می گوید؛ «بدون مهاجران یهودی روس آینده یهودیان آلمان در هاله یی از ابهام قرار دارد.» هر چند افرادی نظیر سیمون طرفدار بازگشت یهودیان مهاجر هستند ولی برخی دیگر از یهودیان قدیمی مقیم در آلمان با عقیده وی مخالفند. ژولیس اسچوپز که حالا رئیس مرکز مطالعات اروپایی یهودی موسی - مندلسون است مخالف این طرز فکر است. وی چنین استدلال می کند که میراث یهودیان قدیم آلمان از دست رفته است زیرا مقبره های تاریخی، نشان های یادبود، مراکز فرهنگی و موزه های یهودیان در این کشور توسط غیرکلیمیانی محافظت می شود که به ندرت علاقه یی به یهودیت دارند. بسیاری از مهاجرانی که از جمهوری های سابق شوروی به آلمان آمده اند نه از تشریفات و سنن یهودی اطلاعی دارند و نه علاقه یی به دانستن آنها نشان می دهند. این در حالی است که تعداد بسیار کمی از مهاجران تازه وارد منازل شان را طبق شریعت یهود پاکیزه نگاه می دارند. هنگامی که آنان وارد آلمان می شوند آنها روی مسائل عملی زندگی نظیر شغل، امنیت اجتماعی و بیمه درمانی تمرکز می کنند. آنها به جای بازی مشهور Skat در آلمان، شطرنج بازی می کنند. حتی الگوهای فرهنگی آنها به جای بتهوون و گوته افرادی نظیر داستایوفسکی و چایکوفسکی هستند چه برسد به شخصیت هایی نظیر مندلسون و هاینه که یهودیان آلمانی بودند.
در واقع باید گفت که یهودیان قدیمی و سنتی به هم کیشان مهاجر خود به چشم افراد غیرخودی نگاه می کنند و تردید دارند که آنها یک یهودی «واقعی» باشند. یهودیان سنتی فکر می کنند که تازه واردان تنها در جست وجوی موفقیت و کمک های مادی که از سوی انجمن ها و دولت آلمان به یهودیان می شود به این کشور سفر می کنند. ژولیس در این خصوص می گوید؛ «آنها هر آنچه را که بتوانند به دست آورند، می گیرند.» چنین اختلاف نظری در بین یهودیان قدیمی آلمان در خصوص تازه واردان در حالی وجود دارد که اختلافاتی در خصوص هویت تازه واردان نیز در بین آنها وجود دارد. برای چندین دهه یهودیان ساکن در جمهوری های سابق شوروی نهایت تلاش خود را به کار می گرفتند تا هویت خودشان را از مقامات شوروی پنهان کنند؛ آنها حتی گاهی اوقات مدارکی را که هویت اصلی شان را ثابت می کرد از بین می بردند. بنابراین هنگامی که دولت آلمان در سال ۱۹۹۱ تحت قانون «سهمیه قوانین پناهندگی» شروع به پذیرفتن مجدد آنها کرد که امتیازهای ویژه یی را به آنها اختصاص می داد بسیاری از یهودیان مدارک مورد نیاز برای اثبات یهودی بودنشان را فراهم کنند. به همین علت گمان می رود که بسیاری از آنها با استفاده از اسناد جعلی وارد آلمان شده اند. به همین علت فرقه راست کیش و قدرتمند یهودیان سنتی اصلاً نمی پذیرند بسیاری از کسانی را که با اسناد و هویت شناسایی به آنها مراجعه می کنند به عنوان یهودی واقعی نمی پذیرند. بر اساس قانون مذهبی Halakha تنها فرزندی که از مادری یهودی به دنیا آمده باشد یک یهودی محسوب می شود. پروفسور «جفری پک» از دانشگاه جرج تاون و نویسنده کتاب «یهودی بودن در آلمان جدید» که به بررسی زندگی معاصر یهودیان در آلمان جدید پرداخته در این خصوص می گوید؛ «در حدود ۸۰ درصد تازه واردان بر اساس قانون مذهبی Halakha یهودی نیستند ولی با این حال آنها آینده یهودیت در آلمان هستند.»

محمدصادق امینی
منبع؛ اکونومیست

منبع : روزنامه اعتماد