مهندسی دلبری!

کار سازمانی مجموعه ای است از رفتارها و عمل ها و عکس العمل ها و تصمیم ها و پذیرش تبعات آن. ییچیدگی و گستردگی مناسبات سازمانی باعث می شود که زمینه فرافکنی و مسئولیت گریزی برای عده ای فراهم شود. هر چه مقام و منصب در سازمان بالاتر باشد به همان نسبت مسئولیت تصمیم گیری و انتخاب راه و به دوش گرفتن بازتاب های آن سنگین تر و خطیرتر است. در عمل اما، کمتر کسی حاضر است به شیوه ارتباطی مبتنی بر صراحت و صداقت، با دیگران از در تعامل درآید؛ جاذبه و دافعه منطقی و معقول داشته باشد و جائی که لازم است نه بگوید.
پاره ای افراد می خواهند همه را داشته باشند، کسی را از خود نرانند، مردم دار باشند، به همه پاسخ مثبت دهند ولو در کارهائی که کاملا روشن است که در حد مسئولیت خود در سازمان باید نفی کنند و توجیه و توضیح قانع کننده به فرد ارائه دهند و در هر حال، بنا به تکلیف سازمانی، به فرد نه بگویند و جهت صحیح کار را بر او روشن سازند، نه این که با خوب نمایاندن خود و دلبری کردن، مسئولیت تصمیم گیری و احیانا نه گفتن را به دوش رده یا رده های بالاتر بیندازند. این تلقی ناصحیح از رویکرد "مدیریت بر قلب ها" ست. تکریم ارباب رجوع، دلخوش کردن صوری و بی تاثیر مشتری با تقدیم لبخند و ابراز الفاظ فریبا و پذیرائی با شیرینی نیست. پاس دادن او و سرگردان وانهادن او با قیمت خوب نمائی خود، عین شکستن حرمت حریم مشتری است.
برای تامل بیشتر در این موضوع که چه کسی مسئول گفتن "نه" در سازمان است و اساسا چگونه نه گفتن باید در سازمان توزیع شود " مهندسی دلبری!" را در سازمان باید مهندسی مجدد کرد.
http://mgt.blogfa.com/cat-۱۴.aspx

منبع : مطالب ارسال شده