عطش سرخ - پیچش جنوبی

تیم فوتبال باشگاه رم یكی از اصلی ترین علایق زندگی نه چندان مدرن مردم پایتخت ایتالیا محسوب می شود.قرمز و زردها كه پس از یوونتوس و ۲ تیم میلانی، چهارمین تیم پرطرفدار سرزمین چكمه ای هستند، تاریخی خواندنی و پر از حوادث عجیب و غریب دارند.
● شروع
رم در ژوئیه ۱۹۲۷ تأسیس شد. قبل از این تیم، لاتزیو و آ لبا آئودس، مطرح ترین نماینده های شهر بودند. علاوه بر آنها، فورتی (كه بعدها جایگزین آلبا شد) نیز هرازگاهی قدرت فوتبال رم را به رخ بزرگان فوتبال می كشاند تا اینكه با ظهور قرمز و زردها تاریخ جنوب ورق خورد. فقط لاتزیو باقی ماند و سایرین محو شدند. نام اولین ورزشگاه تیم «موتو ولودرومو» بود آنها مدتی بعد به استادیومی در خیابان «تستاچیو» نقل مكان كردند كه «فلامینو» نام داشت و پس از مدتی استادیوم «المپیك» خطاب شد.اولین حضور رم در لیگ سراسری ایتالیا به فصل ۱۹۳۰-۱۹۲۹ برمی گردد؛ با این حال تا سال ۱۹۴۲ از جام خبری نبود. رم قسم خورده بود هواداران خود را چشم انتظار بگذارد و در این راستا عجیب نبود طرفداران پس از نخستین فتح اسكودتو ۴۱ سال منتظر دومین قهرمانی رم بمانند. سومین و تاكنون آخرین فتح ایتالیا در فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ رقم خورده است. همچنین رم در فصول ،۱۹۳۱ ،۱۹۳۶ ،۱۹۸۱ ۱۹۸۴ ، ،۱۹۸۶ ،۲۰۰۲ ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ (پس از رأی كمیته انضباطی در مورد رسوایی تبانی یووه و میلان) و ۲۰۰۷ عنوان نایب قهرمانی ایتالیا را به دست آورد كه برای دوستداران پرتوقع تیم راضی كننده به نظر نمی رسد.
● ۲ دهه پر فراز و نشیب
رم ،سال ۱۹۵۲ پس از یك سقوط به دسته دوم بار دیگر در جمع بزرگان سرزمین چكمه ای به رقابت پرداخت. آنها بخش عمده ای از دهه های ۵۰ و ۶۰ را در سطح اول سپری كردند اما بین سال های ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۹ دوران فراموشی تیم رقم خورد؛ زمانی كه تنها یك بار رتبه سوم فصل ۱۹۷۵-۱۹۷۴ را به دست آوردند! قرمز و زردها همواره در میانه جدول یا در حال تلاش برای فرار از سقوط دیده می شدند. از جمله بازیكنان آن نسل جیاكومولوسی، فرانكو كوردو، برونوكونتی، آگوستیودی بارتلومی، روبرتو پروتز و فلاچاو نام داشتند. با ورود به دهه ،۸۰ روند تحول در باشگاه سرعت بیشتری گرفت. رم نمی خواست زیر سایه بزرگان قرار بگیرد و با تقویت تیم وهنر ستارگانش برای اولین بار از دهه ۴۰ در كورس مدعیان عنوان قهرمانی جای گرفت. زرد و قرمزها در سال ۱۹۸۱ رقابت نزدیك برای تصاحب اسكودتو را به یوونتوس واگذار كردند. ۲ فصل بعد شهر لرزید! بچه های محبوب پایتخت به هیچ حریفی رحم نكردند و در هفته پایانی دومین مقام قهرمانی تاریخ خود را جشن گرفتند. عرصه بزرگی در پیش بود. رم می توانست در اروپا نیز پابه پای بزرگان پیش برود؟ بله! همتیمی های جوزپه جیانینی بزرگ (او محبوب ترین بازیكن دوران خود بود) بزرگان قاره سبز را كنار زده و در فینال میزبان لیورپول نام گرفتند. طبق قرعه كشی قرار بود بازی نهایی در استادیوم المپیك رم برگزار شود. شاید سران یوفا فكر می كردند ایتالیایی ها آن قدر ضعیف هستند كه نتوانند به مراحل نهایی راه یابند و به همین خاطر ورزشگاه اختصاصی تیم را به عنوان محل برگزاری رقابت سرنوشت ساز برگزیدند! به هر حال این باشگاه محبوب برخلاف پیش بینی ها تا فینال پیش رفت و آنجا نیز در آستانه شكست لیورپول، غول بزرگ فوتبال اروپا قرار داشت اما گل تساوی حریف بازی را به ضربات پنالتی كشاند و آنجا بروس گروبلار، دروازه بان زیمباوه ای میهمان با حركات عجیب و غریب، پنالتی های مردان رم را مهار كرد. میزبان باخت. جالب آنكه از آن تاریخ دیگر هیچ تیمی موفق نشد در ورزشگاه خود برای كسب جام لیگ اروپا بجنگد! رقبای سرسخت لاتزیو پس از نیم دهه،مجدداًبرخاستند. فتح اسكودتو در حضور غولی به نام میلان امكان پذیر نبود پس فقط می شد به جام یوفا فكر كرد. رم در فصل ۱۹۹۱-۱۹۹۰ این رقابت ها به بازی نهایی راه یافت. حریف، یك هموطن نام داشت كه مانند قرمز و زردها در حساس ترین مقاطع كم می آورد. در مصاف چنین تیم هایی، اینتر موفق تر ظاهر شد و با برتری مجموع ۲ بر یك، اولین قهرمانی خود را در این رقابت ها به دست آورد. اوضاع نماینده شهر بزرگ ایتالیا خیلی باثبات نبود. حضور در میانه جدول سری A یك عادت ترك نشدنی به نظر می رسید. ورود «زدنیك زمن» مربی جنجالی فوتبال دنیا و فرانچسكو توتی هیجان را به سكوهای المپیك رم بازگرداند.سرمربی چك تبار بازیكنان یوونتوس را عده ای دوپینگی خواند و از همان زمان محبوبیت زیادی نزد هواداران رم كسب كرد. توتی نیز با ارایه زیباترین بازی ها و گل ها در مسیر یك اسطوره گام برمی داشت. عصر دلربایی خیلی زود پایان یافت و با ورود كاپلو، تحول و اقتدار معنا شد. وقتی او از یك رم قدرتمند و مدعی می گفت، هیچ كس حرف هایش را جدی نمی گرفت اما در فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ ثابت كرد منتقدان سخت در اشتباه هستند. پایتخت نشینان از هفته سوم در صدر جدول سری A قرار گرفتند و تا پایان راه همان جا ماندند! این تیم در حالی بازی هفته پایانی را مقابل پارما برگزار كرد كه صدای نفس های یوونتوس و لاتزیو را احساس می كرد. تنها راه شكست مدعیان و بسر رسیدن انتظار ۱۸ ساله، غلبه بر رقیب مقابل بود. این هدف با گل های توتی، باتیستوتا و مونته لا عملی شد. اجتماع ۳۰۰ هزار نفری هواداران عاشق باشگاه كنار بنای قدیمی «كلوزیوم» دیوار صوتی پایتخت را شكست! رم برای بزرگان اروپا نیز نقشه كشیده بود. آنها در فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۱ به فاصله یك هفته پس از پیروزی ۵ بر یك در دربی شهر، با نتیجه ۳ بر صفر بارسلونا را درهم كوبیدند. پاس گل توتی در حالی كه تحت فشار حریف، بازوبند كاپیتانی را در دستش گرفته بود و در همان حالت بازی می كرد، صحنه ماندگار تاریخ رم محسوب می شود.لیورپول، همان كابوس بزرگ فینال فصل ۱۹۸۴-۱۹۸۳ این بار در مرحله دوم گروهی سد راه شد و تیم پرامید كاپلو را حذف كرد. مدافع عنوان قهرمانی سری A، پشت سر یوونتوس، نایب قهرمان فوتبال ایتالیا نام گرفت. فصل بعد، كوچ ستارگان تیم و خداحافظی پا به سن گذاشته های مؤثر، زنگ خطر را به صدا درآورد. قرمز و زردها در بازی مرگ و زندگی سال ،۲۰۰۴ یك بر صفر به میلان باختند. دیگرل هیچ كس چیزی از رم ندید تا اینكه آنها در فصل اخیر بار دیگر در جمع ۳ تیم برتر سرزمین چكمه ای دیده شدند و قبل از پایان رقابت های فصل،نایب قهرمانی خود را تثبیت كردند. داستان جام حذفی شیرین تر است. حضور در فینال پایان كار تلقی می شد اما مردان «لوچیانو اسپالتی» با رقم زدن یك شاهكار بزرگ ۶ بر ۲ اینتر، قهرمان زودهنگام ایتالیا و تنها تیم بالا دست خود را خرد كردند. بدون توجه به نتیجه بازی امشب و اینكه آیا آبی و مشكی ها قادرند ۴ گل بزنند یا خیر، افسانه رم ادامه دارد. نه در عرصه افتخارآفرینی بلكه جایی روی سكوها و ابرازاحساسات پرشور هواداران، عاشق ها و تیفوسی های پیچ جنوبی (جایگاه طرفداران رم در ورزشگاه المپیك). طرفداران همچنان می خوانند؛ «فقط یك رم وجود دارد. یك رم. یك رم. یوونتوس برو خانه ات!»
● اسطوره های باشگاه
▪ برونوكونتی
او بیشتر با مدل خاص موهایش به یاد آورده می شد اما آن قدر گل های حساس زده بود كه جایی در سرودهای هواداران بیابد. «كونتی» و «جوزپه جیانینی» (پرنس رم) تنها دلخوشی عصرهای یكشنبه وفاداران قرمز و زردها به حساب می آمدند.
▪ روبرتو پرتزو
این بازیكن بزرگ در فینال فصل ۱۹۸۴-۱۹۸۳ لیگ اروپا گل زد و تا روز پایانی حضور در رم درخشید.
▪ جوزپه جیانینی
قبل از فرانچسكو توتی، اسطوره ای ترین چهره باشگاه محسوب می شد. گل های فراوان، تكنیك مناسب، چهره ای زیبا (آنچه برای هواداران رم بسیار مهم است!) و البته شادی های خاص پس از گل، جوزپه را متمایز كرده بود. او تمام ركوردهای رم را به نام خود نوشت اما در عصری درخشید كه از ارقام میلیونی برای جذب بازیكنان بزرگ خبری نبود وگرنه شاید خبرساز می شد. ضمن اینكه در دوران پرنس، رم اصلاً باشكوه به نظرنمی رسید.
▪ فرانچسكو توتی
او دوست داشت در پمپ بنزین پول های در دستش را بشمارد اما اكنون به عنوان كاپیتان محبوب ترین تیم پایتخت هر چند ماه یك بار این كار را انجام می دهد! داستان علاقه وی به رم از روزی كه همراه عمویش راهی المپیك رم شد، شكل گرفت. فرانچسكو در كودكی اتاقی پر از پوسترهای بازیكنان رم داشت و در خواب بازیكنان لاتزیو (رقیب همشهری) را مانند هیولا می دید. توتی به عشق رم رشد یافت. او اكنون با گل هایش هیولای لاتزیو، یوونتوس، اینتر و... تلقی می شود. از «رومانتیستا» (لقب توتی به معنای فدایی رم) به عنوان بزرگترین بازیكن تاریخ رم یاد می شود.
▪ وینچنزو مونته لا
هواپیمای یك نفره فقط در مقاطعی درخشید، بازیكن آكادمی باشگاهش نبود و البته جنجال های زیادی هم برپا كرد اما چون در دربی رم به تنهایی ۴ گل زد، محبوبیت بی نظیری به دست آورد.
▪ ماركو دل وكیو
سلطان گلزنی در دربی رم. دلیل دیگری برای محبوبیت ستاره نه چندان گلزن و بی تكنیك رم می خواهید؟ او بیش از تعداد انگشتان ۲ دست دروازه لاتزیو را گشود و مسلماً تا سال های سال ركورددار گلزنی در دربی «دلاكاپیتاله» خواهد ماند.
● آنچه از رم نمی دانید
▪ خبر تنها سقوط تیم به دسته دوم، هنگام اجرای یك كنسرت در رم اعلام شد. خواننده هوادار قرمز و زردها به یكباره اشك ریخت، برنامه را تغییر داد و سرود «رم رفت» را خواند!
▪ لباس زرد و قرمز رم برگرفته از پرچم «روم باستان» است.
▪ تیم رم به جامعه شهری و طبقه متوسط پایتخت تعلق دارد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی