هنر خیابانی

هنر طی ۵۰ سال اخیر با ایده جدیدی همراه شد.
طبق این ایده هنرمندان به سراغ مردم می رفتند، شهرنشینانی که به دلایل مختلف سراغی از هنر نمی گرفتند و اصلا زندگی شهری چنان مشغولشان کرده بود که به یاد هنر هم نمی افتادند با تکیه بر ایده ذکر شده، هنر جدیدی شکل گرفت که طرف داران بسیاری هم پیدا کرد و امروزه به شکل های مختلف دیده می شود، تئاتر خیابانی، نقاشی روی کف خیابان یا دیوارها، نمایشگاه های مختلف عکس، نقاشی، مجسمه، ماکت، لگو خیابانی.
خیابان ها، پارک ها، پل های عابر پیاده و هر فضاهای عمومی دیگری که رفت و آمد در آن ها زیاد باشد، می توانند قابلیت برگزاری چنین نمایشگاه هایی را داشته باشند.
در هر صورت فضای باز شهری می تواند مکانی بدون دغدغه برای ارتباط نزدیک هنر و هنرمند با مخاطبان باشد.
از سوی دیگر هنر خیابانی باعث پویایی و دل چسب تر شدن محیط های شهری می شود.
در دیدگاهی دیگر کسانی که به هنر خیابانی می پردازند، با مطرح کردن برخی موضوعات، مشکلات و معضلات اجتماعی سعی دارند شهروندان را نسبت به مسائلی مثل اعتیاد، فقر، جنگ حساس یا به آن ها اطلاع رسانی کنند، در این دیدگاه از هنر خیابانی به عنوان ابزاری برای آگاهی شهروندان استفاده می شود.
نکته قابل توجهی که در پرداختن به هنر خیابانی مطرح می شود جذاب بودنش است، آن هم به هر شیوه ای، زیرا هنرمند قرار است هنرش را برای افرادی به نمایش بگذارد که همیشه در حال حرکت هستند.
در هنر خیابانی اگر بتوانید یک لحظه نگاه افراد را به تابلو عکس، نقاشی یا تئاتر خود جلب کنید، موفق شده اید چه برسد به این که تماشاگران را نسبت به خود حساس و علاقه مند کنید.
در این عرصه، بیشتر قسمت های هنر، توسط مشهورترین و معروف ترین هنرمندان خلق نمی شوند، بلکه توسط افرادی ناشناس به وجود می آیند که به آن ها هنرمندان خیابانی (STREET ARTIST) می گویند، البته لازم به ذکر است که هنر خیابانی مثل کشور ما هنری دانشجویی به شمار نمی رود بلکه بسیاری از هنرمندان زبده و گاه بزرگ نیز از خیابان ها به عنوان گالری ها بهره می گیرند و حتی درآمد زایی بهتری نسبت به گالری ها دارند.

رضاپور

منبع : روزنامه خراسان