هم نشینی‌های تحمیلی در یک انتخابات!‌

ماه‌های منتهی به انتخابات، همیشه برای ایران و ایرانیان، ‌پربرکت بوده است. تعجیل در افتتاح پروژه‌ها، دلسوزی مکرر سیاستمداران برای حقوق اساسی مردم، اجرای قوانین معوق چند ساله مانند نظام‌ هماهنگ، پرداخت ناگهانی مطالبات بازنشستگان، افزایش تحمل در برابر منتقدان، کشف راه‌های نوین و ارائه وعده‌های رنگارنگ برای »بهشت سازی « ایران، بخشی از اتفاقاتی است که در نزدیکی هر انتخاباتی به وقوع می‌پیوندد. اما چند انتخابات اخیر، برکت بزرگتری برای ایرانیان داشته و چشم آن‌ها را به این واقعیت باز کرده است که »برای اغلب سیاستمداران ایرانی نیز سیاست، یک امر عرفی با همان استانداردهایی است که در کشورهای دیگر وجود دارد«. این مسئله، در دراز مدت به نفع اصول و مبانی عقیدتی اکثریت ایرانیان خواهد بود. زیرا مردم ایران به تدریج یقین خواهند کرد که ارتباط بسیاری از سیاستمداران ایرانی با بعضی ارزش‌ها، تنها یک ارتباط یک طرفه و ابزاری است. همین شناخت مردم از سیاستمداران، باعث خواهد شد ضعف‌ها و کاستی‌ها به حساب سیاستمداران مدعی »دین‌مداری« گذاشته شود نه به حساب دین!
سوژه این یادداشت، در هفته‌های اخیر با وضوح بیشتری قابل مشاهده است. تا چند روز قبل، عقب‌نشینی همراه با دستپاچگی گروهی از اصولگرایان و سکوت آن‌ها در برابر بعضی اقدامات و تصمیمات دولت، در حال تبدیل شدن به یک مسئله عادی بود که ظاهراً در راستای توصیه ‌درون گروهی برای جلوگیری از بهره‌برداری اصلاح‌طلبان در انتخابات صورت می‌گرفت. به عبارت دیگر، مدعیان اصولگرایی که تا چند ماه پیش بر هزینه‌ساز بودن - و حتی غیرقابل جبران بودن - برخی اقدامات دولت تاکید می‌کردند، در فاز جدید اقدامات اصولگرایانه خویش، به ناگاه تصمیم گرفتند سیاست سکوت را پیشه ‌سازند و هزینه‌سازی‌ها از جیب ملت را ندیده بگیرند؛ ‌مبادا قدرت از جناح ایشان به جناح دیگر منتقل شود! اما در هفته پیش، اتفاق جدیدی افتاد که نشان می‌دهد نگرانی اصولگرایان در خصوص »خروجی صندوق‌های را‌‌ی« بسیار گسترش یافته و آنها تصمیم گرفته‌اند از »فاز سکوت در برابر اقدامات هزینه‌ساز دولت« به »فاز حمایت از همان اقدامات« نقل مکان کنند!‌‌
واکنش اخیر بعضی از اصولگرایان در موضوع »حضور دکتر احمدی‌نژاد در ژنو« و ادعای هماهنگ بعضی از آنها در »حماسه« نامیدن این حضور نه چندان ‌ضروری، نشانه آشکاری از این »اسباب‌کشی اصولگرایانه« است. احمدی‌نژاد هفته گذشته حتی به توصیه نزدیکترین روزنامه حامی خود بی اعتنایی کرد و به اجلاسی رفت که تنها از سه کشور کوچک و غیرمطرح جهان، افرادی در سطح رئیس جمهور در آن حضور داشتند.
‌ ‌هدف از حضور در این اجلاس نیز آنگونه که از محتوای سخنرانی رئیس‌جمهور ایران مشخص شد، تاکید بر نژاد پرستی صهیونیست ها بود. درحالی که نهایتاً این هدف محقق نشد و بیانیه پایانی اجلاس، با بیانیه اجلاس دوربان که در زمان ریاست جمهوری خاتمی برگزار شد، به هیچ وجه قابل مقایسه نیست.
اما حامیان دولت نهم اصرار دارند که سخنرانی احمدی نژاد را یک حماسه، پیروزی بزرگ و دارای دستاوردهای بی‌نظیر برای ایران و آرمان‌های انقلاب اسلامی معرفی کنند. البته آنها توضیح نمی‌دهند چرا کشورهای خط مقدم مبارزه با صهیونیسم همچون سوریه، در سطح بالا در این اجلاس شرکت نکردند؟ چرا از میان متحدان استراتژیک دکتر احمدی‌نژاد- هوگوچاوز، مورالس و ... - هیچ یک در کنار او قرار نگرفتند تا وزن اجلاس بالاتر رود؟ همچنین تاکنون هیچ‌کس به این پرسش منتقدان پاسخ نداده است که سخنرانی احمدی نژاد در اجلاس موسوم به »دوربان ۲« کدام نکته جدید را شامل می شد که هزینه های فعلی و آینده آن برای کشور - از جمله تاثیر غیرقابل انکار بر روابط با اروپایی‌ها در حساس ترین مرحله از مذاکرات هسته ای- را قابل پذیرش می نماید؟ ‌ ‌
ده‌ها سوال بی پاسخ دیگر نیز در این زمینه وجود دارد. اما این سفر، یک دستاورد بزرگ داشت که در ابتدای یادداشت به آن اشاره شد. این دستاورد، تغییر فاز انتخاباتی بعضی از اصولگرایان بود‌ که می‌تواند بشارتی بزرگ برای اصلاح‌طلبان باشد و ناامیدی روزافزون و تحمیلی بودن هم‌نشینی‌های اصولگرایان بر سر یک سفره انتخاباتی را آشکار سازد.‌
در سه سال اخیر، بسیاری از اصولگرایان در مجالس هفتم و هشتم، با صراحت نسبت به بعضی اظهارات احمدی‌نژاد در عرصه‌های بین‌المللی و بعضی سفرهای خارجی او اعتراض کردند.
محمدرضا باهنر، از اینکه بعضی اظهارنظرها با هدف <مصرف داخلی> مطرح می‌شود اما برای کشور هزینه‌ساز است، ابراز تاسف کرد. اکثریت نمایندگان مجلس هفتم، جلسه‌ای غیررسمی تشکیل دادند تا اعتراض خود را به برگزاری کنفرانس هولوکاست در ایران ابراز کنند. عضو سرشناس کمیسیون امنیت ملی در مجلس هفتم به نقل از اعضای این کمیسیون، از توجه گسترده دولت نهم به کشورهای فاقد اثرگذاری در عرصه بین المللی انتقاد نمود و احمد توکلی، نامه‌ای به احمدی‌نژاد نوشت و او را به خاطر شرکت در اجلاس دوحه مورد اعتراض قرار داد. اما امروز نه تنها هیچ‌کس به یک سفر و حواشی آن - که زمینه‌ساز اهانت به نماینده ملت بزرگ ایران شد- اعتراض نمی‌کند و به خاطر مصرف <داخلی- انتخاباتی> از یک پروژه نه چندان موفق اما پرهزینه، سخن نمی‌گوید بلکه سایت خبری متعلق به احمد توکلی، اصلاح‌طلبانی را مورد حمله قرار می‌دهد که سوالاتی پیرامون فلسفه حضور احمدی نژاد در ژنو مطرح می‌کنند و خواستار مقایسه دقیق هزینه و فایده حضور رئیس جمهور ایران در جمع روسای جمهور توگو، تیمور شرقی و مونته‌نگرو می‌شوند!
سال گذشته اظهارات احمدی نژاد در مورد <تلا‌ش آمریکایی‌ها برای ترور او در عراق> موجب اعتراضات زیادی شد و حتی روزنامه کیهان، این اظهارات را مورد نقد قرار داد. در آن زمان، هیچ‌یک از اصولگرایان حاضر نشدند به حمایت از احمدی‌نژاد در برابر این انتقادات برخیزند تا جایی که خود او به میدان آمد و منتقدان را <بـلـنــدگــوی آمــریـکـا> نـامیـد. امـا ظـاهـرا نـزدیکـی بـه انتخابات،‌شرایط متفاوتی را فراهم نموده است. در شرایط جدید ، تمامی اصولگرایانی که تا چندی قبل با <عباراتی نه چندان دوستانه > بخش‌هایی ازسیاست خارجی احمدی‌نژاد را به چالش می‌کشیدند تصمیم گرفته‌اند سکوت کنند یا آنکه سخن‌گویی‌احمدی نژاد را به عهده بگیرند و به جای او، منتقدان را <بلند‌گوی آمریکا و اسرائیل> بنامند! قطعا این <هم سفره شدن انتخاباتی>،‌ تغییری در واقعیت‌ها ایجاد نخواهد کرد اما از آن جهت موجب خوشحالی است که موجب تقویت شناخت عمومی از بعضی <اصول> و برخی <اصولگرایان> خواهد شد. این شناخت، برکت را به سفره ایرانیان خواهد آورد؛ ‌برکتی که تعلل دولت در <آوردن پول نفت برسفره‌های مردم> را نیز جبران خواهد کرد.

منبع : روزنامه آفتاب یزد