مصلحت طلبی‌ راز وحدت آمریکا و اتیوپی‌

علت اتحاد بین آمریکا و اتیوپی مصلحت‌طلبی است در غیر این صورت این دو کشور می‌توانستند دشمنان قسم‌خورده یکدیگر باشند.
مردم اتیوپی دوست ندارند نظامیان آمریکایی قدم به خاک کشورشان بگذارند و آمریکایی‌ها نیز سابقه بد دولت اتیوپی را در زمینه حقوق بشر نکوهش می‌کنند. انتخابات محلی که قرار است ماه جاری در اتیوپی برقرار شود یک نمونه نقض حقوق بشر است.
مخالفان رژیم که به علت زندان‌های طولانی رهبران‌ (که بیشترشان سال گذشته عفو شدند)‌ قدرتی ندارند و بر اثر اختلافات داخلی خود هم ضعیف شده‌اند تقریبا به طور قطع در رقابتی ناعادلانه دراین انتخابات به کلی شکست خواهند خورد.
یک دیپلمات غربی ساکن آدیس‌آبابا، پایتخت اتیوپی اعتقاد دارد انتخابات یک ماست‌مالی تمام‌عیار است و کنترل همه امور در دست دولت است.
آمریکا از دادن هر اطلاعاتی درباره فعالیت‌های نظامی واقعی خود در اتیوپی بشدت امتناع می‌کند اما در عوض مدام درباره فعالیت‌های بشردوستانه نظامیان خود در این کشور مانند حفر چاه‌ها، واکسیناسیون حیوانات و غیره تبلیغات می‌کند. واشنگتن در ظاهر فقط بخش ناچیزی از بودجه دفاعی ۳۰۰ میلیون دلاری اتیوپی را می‌پردازد هرچند در واقع ممکن است قسمت اعظم هزینه‌های فزآینده آن را که یکی از بزرگ‌ترین ارتش‌های آفریقاست، تقبل کرده باشد.
بعضی خبرها حاکی است آمریکا پایگاهی مخفی در شرق اتیوپی دارد که از آنجا ماموران سیا، نیروهای ویژه و نیروهای مزدور خود را به کشور همسایه سومالی می‌فرستد اما واشنگتن وجود چنین پایگاهی را
انکار می‌کند.
آنچه قطعی است این که نزدیک‌ترین همکاری نظامی بین دو کشور در ارتباط با سومالی است که دولت بوش بیم دارد تاکنون به پایگاه پرورش تروریست‌های القاعده تبدیل شده باشد. به این دلیل بود که آمریکا از تجاوز اتیوپی به سومالی در پایان سال ۲۰۰۶ حمایت کرد. حملات هوایی آمریکا به هدف‌هایی که تصور می‌شد مربوط به تروریست‌ها باشد نیز با اتکا به اطلاعات ارائه شده به وسیله اتیوپی انجام شد، اگرچه به نظر می‌رسد این حملات بی‌حاصل بوده است.
مقامات دولت آمریکا از نیروهای اتیوپی که هنوز به عنوان حافظ صلح در موگادیشو، پایتخت درهم ریخته سومالی حضور دارند، حمایت می‌کنند در حالی که بیشتر مردم سومالی آنان را اشغالگر و متجاوز می‌دانند.
تندروهای چپگرا در دولت اتیوپی بر این باورند که ملس زناوی، نخست‌وزیر این کشور آلت‌دست دولت بوش است لیکن آمریکایی‌ها چنین ادعایی ندارند. پنتاگون بدون توجه به سرنوشت زناوی که باید به کمیته مرکزی حزب خود پاسخ بدهد و به هر حال قرار است سال ۲۰۱۰ کناره‌گیری کند، می‌خواهد در منطقه‌ای که در آن سومالی کشوری خطرناک به شمار می‌آید، سودان و اریتره فرمانبردار آمریکا نیستند و کنیا مشکلات خاص خود را دارد، اتیوپی را به عنوان یک سپر دفاعی و حافظ منافع خود حفظ کند.
اتیوپی مزایای جذاب دیگری هم برای آمریکا دارد. مرکز اتحادیه‌آفریقا در این کشور قرار گرفته است. سابقه باستانی مسیحیت آن برای آمریکا جذاب است. فقر و جمعیت آن (با ۸۰ میلیون نفر که سومین کشور پرجمعیت آفریقا است)‌ خارجیان مشتاق به سرمایه‌گذاری ‌ را جذب می‌کند اما اتیوپی بسیار فقیرتر از آن است که آمریکا بخواهد آن را از مشتریان درجه یک خود به حساب بیاورد.
حتی جناح جنگ‌طلبان آمریکا اعتراف می‌کنند که فروش اسلحه به یکی از گرسنه‌ترین کشورهای کره‌زمین، «گهواره بشریت برای کشتار مردم» کاری بد جلوه خواهد کرد. دولت آمریکا می‌گوید وسایل اندکی که به ارتش اتیوپی می‌دهد برای کشتار نیست بلکه پوشاک، ابزارو تجهیزات دید شبانه، وسایل پزشکی و مانند آنها را در برمی‌گیرد.
آمریکا مایل است کار بیشتری در زمینه آموزش سربازان اتیوپی برای فعالیت حفظ صلح انجام دهد. یک معیار واقع‌گرایی آمریکا موافقت با خرید سلاح از کره‌شمالی به وسیله اتیوپی است. به این ترتیب اختلافات همچنان باقی است.
بسیاری از ۲/۱ میلیون نفر ا&#۱۵۷۸علت اتحاد بین آمریکا و اتیوپی مصلحت‌طلبی است در غیر این صورت این دو کشور می‌توانستند دشمنان قسم‌خورده یکدیگر باشند.
مردم اتیوپی دوست ندارند نظامیان آمریکایی قدم به خاک کشورشان بگذارند و آمریکایی‌ها نیز سابقه بد دولت اتیوپی را در زمینه حقوق بشر نکوهش می‌کنند. انتخابات محلی که قرار است ماه جاری در اتیوپی برقرار شود یک نمونه نقض حقوق بشر است.
مخالفان رژیم که به علت زندان‌های طولانی رهبران‌ (که بیشترشان سال گذشته عفو شدند)‌ قدرتی ندارند و بر اثر اختلافات داخلی خود هم ضعیف شده‌اند تقریبا به طور قطع در رقابتی ناعادلانه دراین انتخابات به کلی شکست خواهند خورد.
یک دیپلمات غربی ساکن آدیس‌آبابا، پایتخت اتیوپی اعتقاد دارد انتخابات یک ماست‌مالی تمام‌عیار است و کنترل همه امور در دست دولت است.
آمریکا از دادن هر اطلاعاتی درباره فعالیت‌های نظامی واقعی خود در اتیوپی بشدت امتناع می‌کند اما در عوض مدام درباره فعالیت‌های بشردوستانه نظامیان خود در این کشور مانند حفر چاه‌ها، واکسیناسیون حیوانات و غیره تبلیغات می‌کند. واشنگتن در ظاهر فقط بخش ناچیزی از بودجه دفاعی ۳۰۰ میلیون دلاری اتیوپی را می‌پردازد هرچند در واقع ممکن است قسمت اعظم هزینه‌های فزآینده آن را که یکی از بزرگ‌ترین ارتش‌های آفریقاست، تقبل کرده باشد.
بعضی خبرها حاکی است آمریکا پایگاهی مخفی در شرق اتیوپی دارد که از آنجا ماموران سیا، نیروهای ویژه و نیروهای مزدور خود را به کشور همسایه سومالی می‌فرستد اما واشنگتن وجود چنین پایگاهی را
انکار می‌کند.
آنچه قطعی است این که نزدیک‌ترین همکاری نظامی بین دو کشور در ارتباط با سومالی است که دولت بوش بیم دارد تاکنون به پایگاه پرورش تروریست‌های القاعده تبدیل شده باشد. به این دلیل بود که آمریکا از تجاوز اتیوپی به سومالی در پایان سال ۲۰۰۶ حمایت کرد. حملات هوایی آمریکا به هدف‌هایی که تصور می‌شد مربوط به تروریست‌ها باشد نیز با اتکا به اطلاعات ارائه شده به وسیله اتیوپی انجام شد، اگرچه به نظر می‌رسد این حملات بی‌حاصل بوده است.
مقامات دولت آمریکا از نیروهای اتیوپی که هنوز به عنوان حافظ صلح در موگادیشو، پایتخت درهم ریخته سومالی حضور دارند، حمایت می‌کنند در حالی که بیشتر مردم سومالی آنان را اشغالگر و متجاوز می‌دانند.
تندروهای چپگرا در دولت اتیوپی بر این باورند که ملس زناوی، نخست‌وزیر این کشور آلت‌دست دولت بوش است لیکن آمریکایی‌ها چنین ادعایی ندارند. پنتاگون بدون توجه به سرنوشت زناوی که باید به کمیته مرکزی حزب خود پاسخ بدهد و به هر حال قرار است سال ۲۰۱۰ کناره‌گیری کند، می‌خواهد در منطقه‌ای که در آن سومالی کشوری خطرناک به شمار می‌آید، سودان و اریتره فرمانبردار آمریکا نیستند و کنیا مشکلات خاص خود را دارد، اتیوپی را به عنوان یک سپر دفاعی و حافظ منافع خود حفظ کند.
اتیوپی مزایای جذاب دیگری هم برای آمریکا دارد. مرکز اتحادیه‌آفریقا در این کشور قرار گرفته است. سابقه باستانی مسیحیت آن برای آمریکا جذاب است. فقر و جمعیت آن (با ۸۰ میلیون نفر که سومین کشور پرجمعیت آفریقا است)‌ خارجیان مشتاق به سرمایه‌گذاری ‌ را جذب می‌کند اما اتیوپی بسیار فقیرتر از آن است که آمریکا بخواهد آن را از مشتریان درجه یک خود به حساب بیاورد.
حتی جناح جنگ‌طلبان آمریکا اعتراف می‌کنند که فروش اسلحه به یکی از گرسنه‌ترین کشورهای کره‌زمین، «گهواره بشریت برای کشتار مردم» کاری بد جلوه خواهد کرد. دولت آمریکا می‌گوید وسایل اندکی که به ارتش اتیوپی می‌دهد برای کشتار نیست بلکه پوشاک، ابزارو تجهیزات دید شبانه، وسایل پزشکی و مانند آنها را در برمی‌گیرد.
آمریکا مایل است کار بیشتری در زمینه آموزش سربازان اتیوپی برای فعالیت حفظ صلح انجام دهد. یک معیار واقع‌گرایی آمریکا موافقت با خرید سلاح از کره‌شمالی به وسیله اتیوپی است. به این ترتیب اختلافات همچنان باقی است.
بسیاری از ۲/۱ میلیون نفر اتیوپیایی ساکن امریکا به نمایندگان خود در کنگره فشار می‌آورند دولت مستبد زناوی را محکوم کنند. مجلس نمایندگان آمریکا سال گذشته پیشنهاد کرد کمک به اتیوپی محدود شود اما بعید است که مجلس سنا آن را تصویب کند. این امر نشان‌دهنده اختلاف بین آمریکایی‌ها (بیشتر جمهوری‌‌خواهان)‌ است که می‌خواهند به اتیوپی برای مبارزه با تروریسم در سومالی پاداش داده شود و کسانی که (بیشتر دموکرات‌ها)‌ مایلند این رژیم به علت نقض حقوق بشر مجازات شود.
اتیوپی نیز به نوبه خود در اختلاف مرزی خود با اریتره امید به حمایت بیشتر امریکا دارد. اتیوپی می‌‌خواهد دولت آمریکا دو گروه تجزیه‌طلب اتیوپی یعنی جبهه آزادیبخش ملی اوگادن و جبهه آزادیبخش اومورو را در فهرست گروه‌‌های تروریستی قرار دهد.
آمریکا تمایلی به این کار ندارد. این فرآیندی پیچیده است. مدت‌ها طول کشید تا آمریکا گروه جهادی شباب سومالی را در فهرست تروریست‌ها قرار دهد. جبهه‌های اوگادن و اومورو به جمع‌آوری کمک از طرفداران خود در آمریکا ادامه خواهند داد یعنی همان کاری که ارتش جمهوریخواه ایرلند زمانی انجام می‌‌داد.
کمک به اتیوپی ازسوی اتحادیه اروپا نیز، با وجود نقض شدید حقوق بشر در این کشور، ادامه خواهد یافت. چین سرمایه‌گذاری بیشتری خواهد کرد. اما بخت اتیوپی ممکن است روبه تیرگی نهاده باشد. پس از چند سال برداشت محصول خوب، اتیوپی امسال ممکن است گرفتار خشکسالی و قحطی شود. در حالی که احتمال دارد
۸ میلیون نفر از جمعیت آن به کمک غذایی، بیشتر از آمریکا نیاز داشته باشند، پیدا است که اتیوپی هنوز به آمریکا نیاز دارد، خیلی بیشتر از نیاز آمریکا به اتیوپی.

مترجم: علی کسمایی
منبع: اکونومیست‌

منبع : روزنامه جام‌جم