ورزش‌هایی که المپیکی نیستند

به غیر از فوتبال، بسكتبال، والیبال، هندبال، كشتی، بوكس و چند رشته ورزشی دیگر، با چه رشته هایی آشنایی داریم؟
اصولاً در جهان فقط چند رشته هستند كه با استقبال جهانی روبرو شده اند و در اخبار و گزارش های ورزشی به ندرت خبری از سایر رشته ها می شنویم.همه رشته های ورزشی معمولاً یا به صورت انفرادی و یا تیمی برگزار می شوند. ۷۵ رشته ورزشی در جهان وجود دارند كه به صورت تیمی برگزار می شوند.
به غیر از چند رشته تیمی كه در سراسر جهان شناخته شده هستند، بسیاری از رشته ها در سایر نقاط جهان اصلاً شناخته شده نیستند؛ ورزش هایی چون «كبدی» كه بیشتر در هندوستان رایج است و یا «گورودكی» كه در روسیه طرفداران دارد.در مورد ورزش های انفرادی، موضوع قدری بغرنج تر است. ۴۰ رشته ورزشی در جهان وجود دارد كه به صورت انفرادی انجام می شوند. در كنار آن رشته های ورزشی فكری مثل شطرنج، «اسكات»، «شوگی» و غیره نیز وجود دارند. علاوه بر این، ورزش های رزمی كه خود به چندین رشته تقسیم می شوند و همچنین ۱۰ رشته از ورزش های انفرادی كه با قدرت بدنی و یا بدنسازی سروكار دارند؛ مثل «زیبایی اندام»،«مچ زنی» و یا «پرتاب كنده درخت».
در پایان نیز می توان به ۱۳ رشته ورزشی انفرادی اشاره كرد كه با هوانوردی سروكار دارند؛ مثل چتر بازی.به راستی می توان گفت كه بازی های المپیك، جشن ورزشی ملل جهان است. در المپیك تابستانی، ۳۴ رشته ورزشی به رقابت گذاشته می شود كه می توان گفت همه این رشته ها به نوعی مخرج مشترك ملل جهان هستند.اما در المپیك زمستانی، تنها ۱۳ رشته به رقابت می پردازند.
جالب اینجا است كه جای بسیاری از كشورهای جهان در این رقابت ها خالی است. مثلاًكشورهای آفریقایی اصلاً دیده نشده كه در این رقابت ها حضور داشته باشند. دلیل آن هم روشن است، زیرا مردم كشوری كه ۸۰ درصد آن از صحرا تشكیل شده، هیچ آشنایی با ورزش زمستانی ندارند؛ بنابراین محدودیت های جغرافیایی در انجام یك رشته ورزشی بسیار مؤثر است اما علاقه مندی مردم به پیگیری و تماشای آن از طریق رسانه ها در عصر جهانی شدن، دیگر به محدودیت های جغرافیایی محدود نمی شود.
یكی از عناصر تعیین كننده در استقبال از یك رشته ورزشی، عنصر فرهنگی است اما هرچه عنصر فرهنگی در یك رشته ورزشی به یك منطقه جغرافیایی محدود شود، از احتمال جهانی شدن آن كاسته می شود. برای مثال «كشتی چوخه» كه تنها در بخشی هایی از ایران مرسوم است، هیچ گاه جزو بازی های المپیك قرار نخواهد گرفت. یكی دیگر ازعناصری كه می تواند در رشد یك رشته ورزشی در یك كشور تأثیر گذار باشد، موقعیت های خاص سیاسی و یا اجتماعی است. برای نمونه ورزش های رزمی تا قبل از انقلاب در ایران رواج چندانی نداشتند.
در این شرایط خاص سیاسی بود كه ورزش های رزمی رشد یافتند و حال حتی عناوین قهرمانی در سطح قاره و جهان را به خود اختصاص می دهند. رشد و رفاه اقتصادی عنصر دیگری است كه می تواند به عمومی شدن یك رشته ورزشی كمك نماید. تنیس در گذشته ها، ورزش ثروتمندان بود اما اكنون در بسیاری كشورها ، سطح رشد و رفاه عمومی به گونه ای است كه حتی در شهرستان های كوچك نیز امكان دسترسی به تأسیسات تنیس وجود دارد و همین گونه هم هست كه اشتفی گراف، بوریس بكر و یاآندره آغاسی از خانواده های اشرافی و ثروتمند برنخاسته اند. در بعضی مواقع نیز موفقیت انفرادی یك ورزشكار می تواند به موجی از علاقه مندی به یك رشته ورزشی در یك جامعه كمك برساند. وقتی «تیمور غیاثی» مدال طلای پرش ارتفاع رقابت های آسیایی تهران را بر گردن آویخت، حتی نوجوانان در كوچه و پس كوچه های شهرستان ها نیز دربازی های خود به پرش ارتفاع روی آوردند و بعد از موفقیت جهانی «گبر سلاسی»، اتیوپی نیز به جمع كشورهای مطرح در دو و میدانی پیوست اما باید اشاره كرد كه باز تولید چنین موفقیت هایی بدون وجود ساختارها و امكانات ورزشی بسیار دشوار است.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی