آیت‌الله دستغیب

آیت‌الله سیدعبدالحسین دستغیب در ۱۲۸۸ش. در شیراز متولد شد. پدرش سیدمحمدتقی هنگام تولد او در كربلا بسر می‌برد و به دلیل تقارن ولادت وی با روز عاشورا، نام عبدالحسین را بر او نهاد.
آیت‌الله دستغیب در سن ۱۲ سالگی پدر خود را از دست داد و سرپرستی مادر، سه خواهر و برادر كوچكتر از خود را برعهده گرفت. پس از طی دروس مقدماتی در ۱۳۱۴، رهسپار نجف شد و از محضر آیات عظام حاج شیخ كاظم شیرازی، حاج سیدمیرزا اصطهباناتی و حاج میرزا علی آقا قاضی كسب فیض كرد و در ۲۴ سالگی به درجه اجتهاد رسید. او خود می‌گوید علت مراجعت به نجف، تهدیدات رضاخان برای خلع لباس كردن من بود. پس از مراجعت از نجف امام جماعت مسجد جامع عتیق شیراز شد. به همت وی این مسجد هزارساله كه از بناهای تاریخی ایران محسوب می‌شود در ۱۳۲۱ مرمت و بازسازی شد. آیت‌الله دستغیب همزمان ریاست حوزه علمیه فارس را نیز برعهده داشت. او از آغاز نهضت امام خمینی از مروجین طرز تفكر ایشان در استان فارس بود. وی یك بار در جریان قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و یك بار در ۱۳۴۳ بازداشت و به تهران تبعید شد. در جریان انقلاب نیز توسط مأموران حكومت نظامی بازداشت و به تهران منتقل گردید. پس از پیروزی انقلاب به نمایندگی از مردم استان فارس در اولین مجلس خبرگان عضویت یافت و در همین سمت با حكم امام خمینی به سمت امام جمعه شیراز منصوب شد. او در روز جمعه ۲۰ آذر ۱۳۶۰ بر اثر انفجار بمب در ۷۲ سالگی به شهادت رسید و به عنوان «سومین شهید محراب» معروف شد. سازمان مجاهدین خلق ـ منافقین ـ مسئولیت این حادثه را برعهده گرفت. امام خمینی در پی شهادت آیت‌الله دستغیب طی پیامی ایشان را «معلم اخلاق، مهذب نفوس و متعهد به اسلام و جمهوری اسلامی» نامیدند.

منبع : موسسه مطالعات وپژوهش های سیاسی