وقتی ناقضان حقوق بشر از حق انسان می گویند!

اگرچه در ایران و براساس قوانین ایران اسلامی با متجاوزان به حقوق انسانی برخورد می شود، اما سندهای غیرقابل انکاری وجود دارد که نشان می دهد سازمان های بین المللی مدعی حمایت از حقوق بشر، نه تنها در مقابل اعمال غیرانسانی کسانی که به سوءاستفاده از آزادی های جاری در جامعه حقوق انسانی دیگران را تضییع می کنند، سکوت اختیار کرده اند، بلکه در تناقضی آشکار با اعلامیه جهانی، به حمایت از ناقضان حقوق بشر برخاسته و مدافعان حقوق انسان را به نقض حقوق بشر! متهم کرده اند.
این رفتارها، از یک سو «انسانی» بودن اعلامیه جهانی حقوق بشر را زیر سؤال برده، و ازسوی دیگر بیانیه های مکرر سازمان های مدعی این حقوق را بی اعتبار کرده است.
براساس ماده ۱۲ اعلامیه یاد شده (universal Dedaration of Human Rights) «احدی در زندگی خصوصی، امور خانوادگی، اقامتگاه یا مکاتبات خود، نباید مورد مداخله های خودسرانه واقع شود و شرافت و اسم و رسمش نباید مورد حمله قرارگیرد. هرکس حق دارد که در مقابل اینگونه مداخلات و حملات مورد حمایت قانون قرار گیرد.»
درقانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز، یک فصل کامل از ۱۲ فصل موجود به تشریح «حقوق ملت» پرداخته و بسیار جامع تر و دقیق تر از اعلامیه جهانی، همگان را به صیانت از کرامت انسانی ملزم کرده است؛ از جمله در اصل بیست و دوم که تصریح شده «حیثیت، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص از تعرض مصون است.»
به مواردی از نقض ماده ۱۲ اعلامیه حقوق بشر و البته قانون اساسی کشور توسط برخی افراد و گروه ها که «حیثیت، حقوق، شرافت و اسم ورسم» اشخاص و گاه کل ملت را مورد تعرض قرارداده اند، دقت کنید:
▪ سال ۷۸ عمادالدین باقی عضو شورای سردبیری روزنامه فتح، طی یک سلسله مقالات کذب به علی فلاحیان وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی تهمت «قتل» زد، اما به دنبال شکایت فلاحیان از وی به دلیل این تعرض، «باقی» در دادگاه اعتراف کرد که بدون هیچ مدرک و سندی، و فقط مبتنی بر شنیده ها، این تهمت ها را زده است!
▪ سال ۸۲ روزنامه شرق نامه ای موهن منسوب به نمایندگان مجلس ششم منتشر کرد که بلافاصله مشخص شد، نامه یادشده جعلی بوده و این روزنامه «حقوق و شرافت» عده ای مورد حمله قرار داده است. مدیرمسئول شرق از این رفتار غیراخلاقی و غیرحرفه ای عذرخواهی کرد، اما روند توهین ها و شایعه پراکنی ها در این نشریه ادامه یافت.
▪ سال ۷۹ دادگستری تهران با بررسی پرونده هشت روزنامه و چهار هفته نامه، اعلام کرد که این نشریات به طور مستمر به مقدسات مذهبی ملت شریف ایران توهین کرده اند.
▪ و... موارد بی شماری که در این مقال نمی گنجند.
در تمامی کشورهای دنیا، افترا، تهمت، آبروریزی و هتک حرمت (Defamation) که به دو حالت شفاهی (Slander) و کتبی (Libel) تقسیم شده، جرم تلقی می شود و قانون مجازات هایی را برای مجرم در نظر گرفته است.
جمهوری اسلامی ایران در راستای اجرای قانون اساسی خود و عمل به تعهدات بین المللی با افراد و گروه های فوق الذکر برخورد کرده و بنا بر قانون، متعارض به حقوق ملت یا اشخاص، به سزای خود رسیده است.
اینجاست که ناگهان این سؤال مانند یک پتک بر مغز فرود می آید که «چرا ما هر ساله شاهدیم که سازمان های مدعی حقوق بشر، با تمسک به برخورد جمهوری اسلامی با «باقی»ها و «شرق»ها و «گنجی»ها، دولت ما را به نقض حقوق بشر متهم می کنند؟!»
پاسخ تحلیل گران سیاسی و حقوقی به این سؤال این است که از یک سو ناقضان حقوق بشر در ایران، پیاده نظام قدرت هایی هستند که در دشمنی با انقلاب اسلامی چیزی کم نگذاشته اند و افسار این سازمان ها در دست آنهاست و از سوی دیگر، این ناقضان حقوق ملت ایران، هتاکی و افترا و ناسزا و تهمت های خود را به نام «عقیده» منعکس می کنند و سازمان های یاد شده با تمسک به ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر مبنی بر اینکه «هرکس حق آزادی بیان و عقیده دارد»، به دفاع از این مجرمان و حمله به جمهوری اسلامی برمی خیزند؛ هیچ کس هم از خود نمی پرسد که کدام انسانی، «عقیده»اش هتاکی و ناسزا و تجاوز به حقوق دیگران می تواند باشد؟!
همانطوریکه پیشتر نیز اشاره رفت، سیاسی کاری سازمان های بین المللی که نتیجه تسلط ابرقدرت ها بر این سازمان ها است، بیانیه های آنها را از اعتبار انداخته و مردم جهان، با اطلاع از ماهیت این نهادها، به مواضع آنها پشیزی ارزش قائل نمی شوند.
اما در داخل کشور اشخاص و گروه هایی دیده می شوند که با تکرار اتهامات بی اساس بلندگوهای دشمنان ملت ایران، به نبود «آزادی بیان و عقیده» در کشور می تازند و سعی در تضعیف پایه های انقلاب اسلامی دارند. اما نه... این صداها آشناست... همان ناقضان حقوق مردم ایرانند... همان متخصصان مظلوم نمایی... همان گردانندگان روزنامه های زنجیره ای... باقی، گنجی، سازگارا!

سید یاسر جبرائیلی

منبع : روزنامه کیهان