زبان دوم به مثابه یک نشانه

در مورد مدل FCB در تبلیغات چیزی شنیده اید؟ توضیح دادنش کمی دشوار است، اما خلاصه اش این است که این مدل به شما می گوید بر اساس نوع کالایی که دارید، چه رسانه و چه نوع تبلیغی برای کمپین شما مناسب خواهد بود.
همه این دنگ و فنگ های برای این است که تبلیغات چی ها بتوانند با اثری که خلق می کنند، بیشترین تاثیر را روی مخاطب خود بگذارند. توسل به روش های جور واجور تبلیغاتی برای این است که بهترین ارتباط با مخاطب هدف برقرار شده و نان راحتر به تنور بچسبد.
ریزه کاری های این کار تاحدی زیاد شده که حتی انتخاب زبان متناسب با محصولی که قرار است تبلیغ شود هم اهمیت زیادی پیدا کرده است. در همین مورد تحقیقی در هند صورت گرفته که نتایجش خیلی جالب است.
این تحقیقی است مربوط به کشورهایی که اکثر ساکنانش انگلیسی زبان هستند و به یک زبان دوم هم تکلم می کنند. بر اساس این تحقیق شرکت های تبلیغاتی باید در آگهی های خود برای محصولات تجملی و لوکس در این نوع کشورها از زبان انگلیسی استفاده کنند، اما برای محصولات مصرفی خانه ها بهتر است که ترکیبی از زبان محلی و انگلیسی به کار گرفته شود.
مثلا در کشوری مثل هند این شیوه می تواند خیلی اثربخش باشد. انگلیسی زبانی بین المللی، امروزی و بیانگر شخصیت افراد با کلاس جامعه است و می تواند تداعی کننده نوگرایی، تجملات، مد و ... باشد. این در حالی است که زبان محلی وقتی استفاده می شود که در کانون خانواده هستیم و احساس راحتی بیشتری می کنیم، بنابراین به نوعی تداعی کننده روزمرگی مصرف و خودمانی شدن است.
به کار گیری زبان انگلیسی با مشخصاتی که گفته شد، در کشور ما هم تقریبا همان کاربردی را دارد که در هند داشته است، با این تفاوت که زبان اول ما انگلیسی نیست. راستی چرا با وجود این تفاوت و محدودیت هایی که وزارت ارشاد در مورد استفاده از زبان دوم در آگهی ها اعمال می کند، این محدودیت ها جدی گرفته نمی شود؟

ha-bananej.blogfa.com

منبع : مطالب ارسال شده