اعتراض صمیمانه

هنر نقاشی این احساس و این رسالت باید به یک عامل حرکت و بیداری اجتماعی این دنیایی تبدیل شود زیرا پرده رنگ تهی از ظرافت که با انگشت شصت و یا حرکتهای ناگهانی قلم مو و یا با پاشیدن رنگ بر روی فضای کار گذاشته شود نمی تواند پیام تصویری مناسبی برای عصر حاضر باشدبه همین سبب هنرمند نقاش نباید در برخورد با زندگی تشویش آلود عصر حاضر رو به ظواهر دنیوی آورد و با بهره جویی از استعاره های معلق و دور از ذهن ،با مباهات در کج و معوج نشان دادن اشکال و
شکستن نظم و ترتیبهای قرینه دار که در برخی موارد با طرح و رنگ آمیزی چشم نواز ذهن بیننده را به انحراف بکشاند.
دراین مدل نقاشیها انگار نقاشی میان زمین و آسمان رها شده و نقاش گوئی در برابر درماندگی و استیصال فشارهای روانی جامعه با نوعی نیست انگاری (نیهیلیسم) واکنش های سخت متفاوت از خود بروزداده که با اندکی نیک نگری در می یابیم که خالق این اثرها(اگر بتوان نام اثر بر آن نهاد)هدفی پوچ و واهی بر ضد اقتضای جامعه نداشته و در نقاشی هایش راهی جز به هیچستان را دنبال نمی کند و نقاشی این مشیت الهی برایش به مکاشفه ای آزاد در رنگ بدل شده که نقاش با شگفتی و بی خیالی و وقار ناآگاهانه
رنگها را با هم تلفیق کرده و با بهره گیری از آزادی و بی بند و باری رنگها اثری کاملا"حسی و فاقد منطق را خلق کرده که درتمامی این نقاشی ها غرابت سبک و مظنون به وضوح دیده می شود.
شایسته است که نقاش در شاه راههای عرصه تخیل تصویرگرانه خویش که پیوسته رو به فضای گسترده آینده گشوده می شود به کند و کاو بپردازد و با اتصال تخیل بر واقعیتهای موجود در عصر حاضر،اثری را بیافریند که بیان کننده فقر وتهیدستی چه از لحاظ فرهنگی،اجتماعی،سیاسی ومذهبی بدون استفاده ابزاری برای منافع خویش باشد تا اثرش به یک نمونه عالی و بیدار کننده تبدیل شود.
رسالت یک نقاش ایرانی اگاهی دادن و بیدار کردن افراد است و اتصال آنها به فرهنگ و تاریخشان نه بسط و گسترش فرهنگهای غربی و نقاش این وحدت کننده امور انسانی و خدایی روااست که دردمند دلهای رنجور ،جانبخش روح های مصیبت دیده،مرهم زخمهای نسوخ(باز) و نقارکوب افکار خاموش باشد و این میسر نخواهد شد مگر با سر زندگی بی نظیر رنگها ،ظرافت طرح،گردش استادانه قلم مو بر پایه نوعی واقع گرایی اجتماعی و پویایی اندیشه وهنرمند درد شناس مردم وجامعه و آزادی اندیش مسئول باشد که نقاش ایرانی نقش ایرانی بزند و آتلیه های نقاشی این خلوتگاه عشق الهی ،مکانی برای عشق بازی نهانی با معبود گردد.
(( کره،حجم آسمانی شفاها"نارنجی یا خاکستری و بی ریا مایل به آزادی و اینک دور از کرانه ،مقابل دریا
اسیر دام تنهایی این حدود بی پایان اندازه و وسعت، که حد ندارد ))


محمد خداشناس گل افشانی

منبع : مطالب ارسال شده