لیبرال مداخله جو

در توان سارکوزی شکی نیست. او در صد روز اول ریاست جمهوری اش در فرانسه دیداری دوستانه با جورج بوش به منظور بهبود روابط با آمریکا داشته، مالیات فردی را تا میزان ۵۰ درصد کاهش داده و دست همسرش را برای آزادسازی زندانیان در لیبی باز گذاشته است. وزیر خارجه اش برنارد کوشنر هفته اخیر به بغداد سفر و اعلام کرد که جوامع بین المللی باید حضور فعال تری در عراق داشته باشند ولی صرفنظر از تمام این موفقیت ها، قاره اروپا از سارکوزی چندان خشنود نیست.
روزی که او به عنوان یک چهره تازه به ریاست جمهوری فرانسه انتخاب شد تصور می رفت که بر فرانسه حکومت کند، ولی عده ای اینک براین باورند که او سودای دیگری دارد و خود را رهبر اروپا تلقی می کند. درست است که سارکوزی بین توان دولت و مسائل بازار در کشورش به راه حلی متعادل رسیده است اما در صحنه اروپا جنبه های دولت مدارانه خود را به ظهور رسانده است .
سارکوزی برای سران اروپا درباب مشکلات حمایت از تجارت سخن ها گفته و کوشیده است که نقش فرانسه را در کنسرسیوم ایرباس بیفزاید. او وزیران منطقه اروپا (منطقه یورو) را تحت فشار قرار داده تا برای ترمیم کسری بودجه به فرانسه فرصت بیشتری اعطا کنند. شاید نکته شگفت انگیز، پیشنهاد حکومت سارکوزی درباره این مسأله بودکه کنترل سیاسی بیشتری بر بانک مرکزی اروپایی اعمال شود و سپس پیشنهاد دردسرساز دیگر وی که گروه اروپا به عنوان عامل توازنی درمقابل این بانک اقدام کند و بدین وسیله ایده های رهبر الیزه اساس آزادی و کارایی بازار مشترک اروپا را با تهدید روبه رو ساخته است.
رهبران اروپا به نحو محترمانه ای ابراز می کنند که هنوز برای قضاوت راجع به رئیس جمهور جدید قدری زود است. اما حرکات سارکوزی، در همین روزهای نخستین القابی مانند «تحریک گر»، «خودبزرگ بین» و «ناپلئون کوچک » برایش به ارمغان آورده است.
بخشی از سرخوردگی اروپا از سارکوزی ناشی از تقابل روش هاست. از نظر بسیاری ، رفتارهای بین المللی او بیشتر شبیه شومن هاست. نقش مبهم سیسیلیا همسر سارکوزی در معامله بر سر مجرمان بلغاری در لیبی قلب متحدان اروپایی فرانسه راجریحه دار کرد، زیرا آنها سالها برای این منظور کوشیده بودند، اخبار بعدی مبنی بر فروش اسلحه و نیروگاه اتمی به لیبی توسط فرانسه ضربه شدید دیگری بود که پشت سر این واقعه رخ داد.
هوگو برادی، محقق مرکز اطلاعات اروپا، می گوید: «معامله با لیبی نشان داد که سارکوزی فرصت طلبی بی نظیر است».
این رئیس جمهور ۵۲ ساله به اندازه یک دنیا با سلف خود ژاک شیراک فاصله دارد که ید طولایی در ایجاد اتحاد بین اروپاییان داشت. پاتریک ویل، دانشمند علوم سیاسی در دانشگاه سوربن معتقد است که سارکوزی وقت و حوصله چنین رفتارهای دیپلماتیکی و برقراری تعامل های شیراک را ندارد. در مقابل او، آنگلا مرکل صدراعظم آلمان تمایل به استفاده از فرصت ها و ایجاد اتحاد دارد. جین جکسون، مدیر مؤسسه آمریکایی مطالعات آلمان می گوید: «مرکل علاقه دارد که از هرگونه مباحثه ای بهترین بهره برداری را به عمل آورد و براین اعتقاد است که دستیابی به یک نتیجه کلی بیش از موفقیت های جزئی است . ولی سارکوزی چنین بینشی ندارد و نتیجه اختلاف نظرها را صفر می پندارد.
رفتار سارکوزی در برخی از مسائل اساسی موجب نگرانی و تعجب شده است. برای مثال پس از رسیدن به ریاست جمهوری فرانسه او به طور غیرمنتظره ای دومینیک اشتراوس کان، اقتصاددان و فرد بسیار سرشناس از حزب سوسیال را (که در انتخابات شکست داده بود ) به عنوان نامزد فرانسه برای ریاست صندوق بین المللی پول پیشنهادکرد. گرچه این اقدام در فرانسه از نظر سیاسی کاری هوشمندانه تلقی می شد و رقیب سیاسی او را خنثی کرد، در کشورهایی مانند لهستان و ایتالیا که نامزدهایی برای این مقام داشتندخبری ناخوشایند بود.
پیشنهاد دیگر سارکوزی به بانک مرکزی اروپا مبنی بر این که باید این بانک فراتر از وظایفش در زمینه تدبیرتورم به ایجاد رشد و اشتغال بپردازد، تلویحاً نشانه تمایل فرانسه به دخالت در یکی از عناصر اصلی ثبات بازار اقتصادی تلقی می شود. پیر اشتاین بروک وزیر اقتصاد آلمان از این اقدام سارکوزی انتقاد کرد و گفت: « به نظر من این بانک نباید تحت کنترل حکومت ها درآید.»
ولی سارکوزی همچنان به ارائه پیشنهادهایی برای محدود ساختن اختیارات بانک مرکزی اروپا ادامه می دهد. وی نامه ای به سران جی هفت ارسال کرده و از آنها خواسته که به در هم شکستن اعتبارات بانکی در ایالات متحده توجه دقیقی مبذول دارند و ظاهراً چنین به نظر می رسید که آنها از این مسأله غافل هستند.
او همچنین به جمعی از وزرای منطقه یورو اظهار کرده که ممکن است فرانسه دو سال بیش از حد مورد توافق شیراک یعنی تا سال ۲۰۱۲ برای توازن بودجه کشورش نیاز به وقت داشته باشد تا آن که اصلاحات موردنظر او به نتیجه برسد.
تا اینجای کار به نظر می رسد که سارکوزی علاقه بیشتری در به نظم آوردن بازار داشته باشد تا این که نظم بازار را بپذیرد. در ماه ژوئن، سارکوزی به رهبران اروپایی اعلام کرد که کلمه حفاظت را نباید دیگر به عنوان کلمه ممنوعه در نظر بگیرند. هلوگر اشمدینگ ، رئیس بانک آمریکایی در لندن، اظهار می کند:«سارکوزی اساساً لیبرالی است که تمایل به دخالت دارد.» البته هنوز اروپا انتظارات زیادی از توان سارکوزی برای دخالت درمسائل بین الملل دارد. سفر اخیر وزیر خارجه فرانسه به عراق نشانگر آن است که رهبری جدید فرانسه نگران شکستن میراث های شیراک نیست. شارل کوشان ، کارشناس شورای روابط خارجی می گوید: «اروپاییان باوجود غرولندشان از حضور «فرانسه ای فعال» خشنود می شوند». او می گوید پس از شکست رفراندوم قانون اساسی اروپا در انتهای دوران ریاست جمهوری شیراک، حکومت فرانسه عملاً به حال تعلیق درآمده بود و اینک به جای وضع قبلی رئیس جمهوری مردمی با حاکمیت مستحکم و برنامه کارکشوری و بین المللی سر کار آمده است و این مسأله در احساس توانایی اروپا برای مشارکت در امور بین المللی نقش مهمی ایفا کرده است.
تفکر سارکوزی پس از سفر نمایشی به آمریکا در کشورش محل بحث های زیادی است. رأی دهندگان فرانسوی توانایی وی را برای خلع سلاح مخالفانش دوست دارند، زیرا وی هرکدام از آنها را به پستی منصوب می کند (وزیر خارجه فرانسه همانند اشتراس کان از حزب سوسیال است ). همچنین مردم تمایل او به حفظ مشاغل در فرانسه و ایفای نقشی به عنوان قهرمان بین المللی را می ستایند. میزان محبوبیت سارکوزی در حال حاضر ۶۵ درصد است.
اگراو پاسخ های مقتدرانه ای برای اروپا تهیه کند، آن گاه می تواند ادعاکند که قهرمان اقتصاد فرانسه است. بنابراین به هنگام ایجاد تغییرات عمیق وی بیش از آن که نظریه پردازی لیبرال در نظر گرفته شود، اصلاح طلبی ناراضی به شمار می آید. بنابراین بدون شک هنوز امیدهاو قضاوت ها راجع به سارکوزی پایان نیافته است . اقداماتی که در حال حاضر متحدان اورا خشمگین می کند، سارکوزی را قادر خواهدساخت تغییراتی را که آنها نگران کننده می دانند به اجرا درآورد.

نویسنده: آدام کوشنر‎
مترجم : بهشته شریف
منبع : نیوزویک

منبع : روزنامه ایران