تقریباً آرام

کارگردان: میشل دویل. فیلم‌نامه: روزالند دویل. بازیگران: سیمون آبکاریان، لوبنا آزابال، زابو بیرتمن، استانیلاس مرهار. مدت: ۹۳ دقیقه.
این فیلم که براساس کتاب روبر باب ساخته شده، ممکن است تقریباً آرام باشد، ولی در عین حال، سرشار از زندگی و شخصیت‌های پرجنب و جوش است.
داستان در پاریس سال ۱۹۴۶ می‌گذرد و در حالی‌که ما را با فراز و نشیب‌های یک کارگاه خیاطی زنانه ـ در محلهٔ سابق خیاط‌های یهودی ـ آشنا می‌کند، چشم‌انداز پاریس را هم در زمینهٔ داستان، مورد توجه قرار می‌دهد. جنگ تمام شده و اوضاع تقریباً به‌حالت طبیعی بازگشته، ولی جای زخم‌ها و صندلی‌های خالی سرمیز شام، هنوز یادآور آن روزگار وحشت‌بار است. آنها که باقی مانده‌اند، سعی دارند به بهترین شکل ممکن، زندگی کنند. برای خانم‌های آمریکائی لباس می‌دوزند و در تلاش‌اند برای روزهای بی‌رونق هم درآمدی دست و پا کنند. موسیو آلبرتو (آبکاریان) سرپرست همه است و با رفتاری گرم و دوستانه: این حقیقت را که دیگر علاقه‌ای به خانواده‌اش ندارد، پنهان می‌کند. زن موریس (مرهار) باردار است ولی او خوش می‌گذراند. همهٔ آدم‌های اینجا، هوسی پنهانی، ترسی پنهانی یا شرمی پنهانی دارند.
درک فیلم در ابتدا مشکل است، مثلاً تصاویر ثابت که گاهی مثل عکس‌های فوری ظاهر می‌شوند، و یا این تضاد که علیرغم تمام کمبودها، فیلم جو شاد و سرخوشی دارد. هر قدر پیش می‌رویم، بیشتر به این نتیجه می‌رسیم که آنچه شاهدش هستیم، طبیعت انسانی است. روابطی‌که سیاه و سفید نیستند ولی تحت‌تأثیر عوامل پیرامون‌شان ـ از جنگ گرفته تا کار از غذا تا خانواده ـ واقع می‌شوند. به‌هر حال، این اثری است حیرت‌آور و یکی از بهترین فیلم‌های سال.

منبع : نشریه دنیای تصویر