سنبلش برگ ارغوان بگرفت

سنبلش برگ ارغوان بگرفت		سبزه‌اش طرف گلستان بگرفت
برشکر طوطیش نشیمن کرد		بر قمر زاغش آشیان بگرفت
دور از آن روی بوستان افروز		لاله را دل ز بوستان بگرفت
چون شبش گرد ماه خرمن کرد		آه من راه کهکشان بگرفت
هندوی قیرگون او بکمند		قیروان تا بقیروان بگرفت
چون زتنگ شکر شکر می‌ریخت		سخنش تنگ در دهان بگرفت
دل بیمار من بخونخواری		خوی آن چشم ناتوان بگرفت
آتش طبع و آب دیده‌ی من		همچو باد صبا جهان بگرفت
خواجو از جان خسته دل برداشت		زانکه بی او دلش ز جان بگرفت