اختلالات خودایمنی تیروئید در مبتلایان به دیابت نوع ۱

دیابت نوع ۱ به طور اولیه در اثر تخریب خود ایمنی یا ناشی از نقص اولیه در کارکرد سلولهای بتای پانکراس بارز می‌ گردد. شایع ترین شکل دیابت نوع ۱، نوع خود ایمن آن است که امکان همراهی آن با سایر اشکال اختلالات غددی مانند نارسایی آدرنال، تیروییدیت هاشیموتو و غیره وجود دارد. تیروییدیت خود ایمن از جمله بیماریهای همراه دیابت نوع۱ است که در طی آن پادتن‌هایی علیه تیروگلوبولین (TG)، پروکسید از تیرویید (TPO) و هورمون تحریک کننده تیرویید (TSH) در خون پدید می‌ آیند. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع بیماریهای خود ایمن تیرویید در افراد دیابیت نوع ۱ و مقایسه آن با افراد سالم است.
روشها: بدین منظور ۲۰۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۱ و ۲۰۰ فرد سالم غیر دیابتی که از نظر سن و جنس با گروه بیمار جور بودند از نظر میزان هورمونهای تیرویید (T۳RU/T۳/T۴/TSH) و پادتن های ضد تیرویید(TPO - Ab, TG-Ab) مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته ها: غلظت TPO - Ab و TG-Abدر افراد دیابتی نوع ۱ مورد مطالعه به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P<۰.۰۰۱)، همچنین میانگین غلظت سرمی TG-Ab در گروه بیماران بیش از چهار برابر و میانگین غلظت سرمی TPO - Ab حدودا سه برابر گروه شاهد بود، همچنین میزان شیوع هیپرتیروییدی بالینی (subclinical) در گروه بیماران دیابتی نوع ۱ چهار برابر گروه سالم بود.
نتیجه گیری: در مجموع به نظر می‌رسد انجام آزمونهای غربالگری هورمونی تیرویید و پادتن‌های ضد تیرویید در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ به ویژه در کودکان، جهت شناسایی اختلالات خود ایمنی تیرویید و انجام اقدامات درمانی ضروری باشد.

محمدباقر اردشیرلاریجانی
شهین یاراحمدی
ابراهیم جوادی
پیمان شوشتری زاده
سید مجید اخوان حجازی
مهیار غلام پوردهکی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی