ایرانیان، مظلوم در دادگاه علی شیمیایی

اعلام خبر محکوم شدن «علی حسن المجید» معروف به «علی شیمیایی» به اعدام با چوبه دار، در ۳/۴/۸۶ طبیعتاً باعث خوشحالی تمام کسانی است که در دوران حکومت صدام بر عراق، در معرض تهاجم سلاح‌های شیمیایی از سوی رژیم بعثی عراق قرار گرفته‌اند. ده‌ها هزار نفر از مردم عراق و ایران در دوران حاکمیت بعثی‌ها، بر اثر سلاح‌های شیمیایی کشته یا مجروح شدند به طوری که هنوز هم بسیاری از مردم ایران به صورت روزانه با افرادی که از استنشاق گازهای شیمیایی دچار بیماری‌های مزمن شده و دردِ یک رنج دائمی را تحمل نموده‌اند و بعضاً به تدریج شهید می‌شوند، مواجه هستند. تاکنون فقط اسامی پنجاه هزار جانباز شیمیایی که هنوز از جراحت‌های ناشی از دوران صدام رنج می‌برند در ایران به ثبت رسیده است و از پایان جنگ تحمیلی تاکنون ۱۵۸ نفر از آنها به شهادت رسیده‌اند.
ارتش صدام هشت ماه قبل از آن که شهر حلبچه عراق را باسلاح‌های شیمیایی مورد تهاجم قرار دهد، در بعد از ظهر روز هشتم تیر ماه سال۱۳۶۶، شهر سر دشت ایران را با سلاح‌های شیمیایی مورد حمله قرار داد، به طوری که ده‌ها نفر در این شهر به شهادت رسیده و هزاران نفر نیز مجروح گردیدند. هم اکنون اسم ۱۳۲۴ جانباز شیمیایی، فقط از شهر سردشت در بنیاد شهید به ثبت رسیده است.
ارتش صدام علاوه بر این، روستاهای زیادی را در اطراف شهرهای مریوان، کرمانشاه، بانه، ایلام و آبادان نیز با سلاح‌های شیمیایی مورد حمله قرار داد و افراد زیادی را در روستاهای نژمار، زرده و آلوت که همگی از مناطق مسکونی و دور از اماکن نظامی بودند، دچار آسیب‌ها و جراحت‌های ناشی از استفاده از جنگ‌افزارهای شیمیایی نمود.
آنچه هم‌اکنون باعث ناخرسندی قربانیان سلاح‌های شیمیایی می‌باشد، این است که چرا دادگاه محاکمه صدام و دست یارانش از جمله «علی حسن المجید» که مسئولیت امور حزب بعث در شمال عراق را برعهده داشت و جنایات بسیاری را انجام داد، تبدیل به فرصتی برای روشن شدن ابعاد جنایات بعثی‌ها در همه حوزه‌ها و به ویژه در موضوع به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی علیه مردم عراق و ایران نشده است.
گرچه در دادگاه علی شیمیایی به موضوع حمله صدام در سال ۱۹۸۸ به حدود دو هزار روستای کردنشین در شمال عراق که گفته می‌شود در جریان آن حدود ۱۸۰ هزار نفر از مردم عراق کشته شده و صد‌ها هزار نفر دیگر از خانه و زندگی خود آواره شده‌اند، رسیدگی شد، ولی جای این سؤال باقی است که چرا در جریان محاکمه مرد شیمیایی عراق، موضوع حمله ارتش بعثی به مردم بی گناه شهر سرد شت در غرب ایران و قتل حدود ۹۰ نفر از آنها با سلاح‌های شیمیایی مطرح نشده است؟ چرا ابعاد جنایات صدام در به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی در دوران جنگ تحمیلی علیه رزمندگان اسلام مورد رسیدگی قرار نگرفته است؟
چرا ارتش صدام از سال ۱۳۶۲ و حداقل به مدت شش سال در دوران جنگ تحمیلی به طور مرتب از جنگ‌افزارهای شیمیایی در جبهه‌های جنگ استفاده می‌کرده است؟ چرا در این دوران طولانی، قدرت‌های عضو شورای امنیت سازمان ملل و کشورهای مرتجع عرب، یک بار هم صدام را محکوم نکردند و اقدامی برای جلوگیری از به‌کار گیری این سلاح‌های ممنوعه از سوی دوست و هم پیمانشان یعنی صدام حسین انجام ندادند؟
برای بسیاری از مردم جهان این سؤال مطرح است که صدام چگونه به فناوری تولید سلاح‌های شیمیایی بسیار خطرناک از جمله گازهای خردل، سیانور، گاز اعصاب GB و گاز سارین، دسترسی پیدا کرد؟ نقش دولت‌های اروپایی در مجهز کردن ارتش صدام به این سلاح‌ها چه بوده است؟ هزینه‌های بدست آوردن این سلاح‌ها را کدام یک از کشورهای سرمایه‌دار عربی در اختیار صدام حسین می‌گذاشتند‌؟
این دادگاه می‌توانست فرصتی برای طرح این سؤالات و پرسش‌های دیگر باشد تا به روشن شدن بخشی از تاریخ جنایات دیکتاتوران، در خاورمیانه کمک نماید. ولی متأسفانه «علی حسن المجید»، پسر عموی صدام، در شرایطی محکوم به اعدام می‌گردد که دیگر توانایی برای انجام جنایات بیشتر ندارد و در نتیجه، این فرصت مردم جهان برای دانستن بیشتر دربارهٔ جنایات او و هم دستانش از بین می‌رود.

دكتر حسین علایی