فیلم «شعبده باز»

بعضی از فیلمهای تولید شده در هالیوود را باید یك اتفاق دانست. یك فرصت كم نظیر كه نباید از دستشان داد، هر چند تعدادشان كم باشد. «شعبده باز»، (The Iuusionist) حتماً یكی از آن دسته كارهاست. یك درام تاریخی معمایی رومانس كه انصافاً از دیدن آن لذت می برید.
نیل برگر، كارگردان فیلم موفق «گفتگو با قاتل» این بار به سراغ داستان كوتاهی از «استیون میلهاورز» رفته است. «آیزنهایم شعبده باز» كه قصه ای را در اوایل قرن نوزدهم میلادی روایت می كند:
وین/ سال ۱۹۰۰/ شعبده بازی به نام آیزنهایم شهرت زیادی در شهر پیدا كرده است.
او جلوی دیدگان تماشاگران دست به تردستیها یا بهتر بگوییم شعبده ها و جادوهایی می زند كه مثال زدنی اند. بنابراین بین مردم معروف شده كه آیزنهایم قدرتهای ماوراء الطبیعه دارد، بازرس یول، پلیس بدبین و وابسته به سلطنت، اما به او مشكوك است و می خواهد از هر فرصتی برای رو كردن دست شعبده باز استفاده كند.
یك روز شاهزاده لئوپولد، كه او هم به قدرتهای ماوراء الطبیعه اعتقادی ندارد، در نمایش آیزنهایم شركت می كند و برای اینكه دست او را رو كند، نامزدش سوفی را به بالای صحنه می فرستد.
اما آیزنهایم با دیدن سوفی یادش می آید كه در كودكی دلباخته او بوده است و این دیدار باعث پیش آمدن رابطه ای جدید بین این دو نفر می شود. لئوپولد كه خود را بازنده می بیند به كمك بازرس یول، بساط شعبده بازی را به هم می ریزد، اما عشق آیزنهایم و سوفی پررنگتر می شود. حالا بین یك شعبده باز از طبقه فرودست جامعه و یك اشراف زاده، رقابتی تنگاتنگ برای دست یافتن به سوفی به وجود آمده و ...
«شعبده باز» را از چند جنبه باید ستود. ابتدا فیلمنامه بی نقص و باورپذیر آن است كه در این قحطی فیلمنامه و داستان هالیوود، یك غنیمت بزرگ است. شخصیتها پخته و شناسنامه دارند و روابط بین آدمها، اتفاقها و حوادث چفت و بست محكمی پیدا كرده اند. از نظر فرم و ساختار نیز كار «نیل برگر» تحسین برانگیز است و او به خوبی توانسته سالهای ابتدایی قرن ۱۹ را بازسازی كند. فضاها و ساختار مورد استفاده در فیلم به علاوه طراحی صحنه و لباس در القای حس همان سالها كمك زیادی می كند و البته كه بازیها نیز عالی اند.
«ادوارد نورتن» مثل همیشه درخشان و بی نظیر است، اما جسیكابیل با آن بازیگر درجه سه كه مثلاً در «چهار شگفت انگیز» دیدیم، كلی فرق می كند. بیل با این فیلم ثابت كرد توانایی بازیهای سنگین و غیرفانتزی جدی را هم دارد. «پل جیاماتی» و «رافوس سول» هم كارشان را درست انجام داده اند. در مجموع «شعبده باز» با بهره گرفتن از یك تیم حرفه ای و كار بلد، سوژه خوب و پرداخت خوبتر، هم در وجهه رمانس و هم در بخش معمایی اش، فیلمی چهار ستاره شده كه حتماً به عنوان یك «تردستی» به یاد ماندنی از نیل برگر در خاطره ها می ماند.

وحید ضرابی نسب

منبع : روزنامه قدس