زبان بدن

هیچوقت از خودتون پرسیدین که چرا صحبت کردن رودررو اینقدر بیشتر به آدم می چسبه؟ و مثلا چرا وقتی می خوان کسی رو برای کاری استخدام کنن فقط باهاش مصاحبه تلفنی نمی کنن و باید حتما حضوری باهاش حرف بزنن؟
▪ خانم دکتر مهدیس کامکار(روانپزشک): ارتباط آدم ها ۳۰ درصد کلامیه و ۷۰ درصد غیر کلامیه. یعنی انسان ها بدون استفاده از واژه ها می توانند با هم ارتباط داشته باشند. بنابراین رفتار بدن یا زبان بدن خیلی مورد توجه رفتارشناسان و روانکارانه. به این خاطر که آدم ها بدون اینکه لازم باشه از واژه ها استفاده بکنند می توانند با وضعیت و حرکات بدنشون با هم ارتباط برقرار بکنند و به صورت خودآگاه یا نا خودآگاه منظور همدیگر رو متوجه بشوند. درستی این مطلب هم بستگی به فرهنگ افراد داره.
پس در تماس برقرار کردن با مردم به غیر از شنیدن حرف های آنها، دیدن چشم ها ودیدن بقیه صورت و حتی حرکات بدن و دست آنها خیلی مهمه. از قدیم هم گفتن که چشم، آیینه روحه و میشه با نگاه خیلی حرف ها زد.
●گفتکو با خانم دکتر مهدیس کامکار
یکی از مهمترین قسمت هایی بدون ارتباط کلامی به عنوان زبان بدن به حساب میاد، نگاه یک شخصه. آدم ها با توجه به فرهنگشان می توانند با نگاه کردن یا نکردن به همدیگه افکار مختلفی رو برسونند.
ولی به غیر از چشمهای کسانی که طرف صحبت ما هستند، سایر اعضای بدن آنها هم خیلی حرفها برای گفتن دارن. حتی ابروها هم نقش مهمی در برقراری ارتباط بازی می کنن. در همه جوامع ارتباط بین دو نفر با نوعی حرکت ابروان به عنوان نشانه تائید آغاز می شود. از ابروها می شود برای پرسیدن سئوال یا سرزنش استفاده کرد.
خندیدن و یا فشردن لب ها به همدیگر پیام های مختلفی به طرف مقابل می دهد. در زیر چشمان ما کیسه هایی قرار داره که هنگام خندیدن پف می کند ، اما فقط در صورتی پف می کند که خنده واقعی باشه ، در غیر اینصورت فقط پوست چین می خوردیکی دیگه از اعضای صورت که منعکس کننده حالات و روحیات ماست، لب های ماست. خندیدن و یا فشردن لب ها به همدیگر پیام های مختلفی به طرف مقابل می دهد.
حتی در کودکان هم هنگام بازی، حتی اگر بازی کشتی گرفتن و یا دست وپنجه نرم کردن دوستانه هم باشه، دهان بچه ها وقتی دارن بازی می کنن بازه و دندان هاشون پیداست و ماهیچه های صورتشون هم منقبض نیست. اما، به محض اینکه ماهیچه ها منقبض بشه و لب ها به هم نزدیک بشه، دیگه وقتشه که به بازی پایان داد، چون معلومه که حالت درونی بچه هم تغییر کرده.
●اما دست ها چطور؟ دست ها چی میتونند به ما بگویند؟
▪دکتر کامکار: به طور مثال در بسیاری از فرهنگ ها مردم از دست ها زیاد استفاده می کنند چون ارتباط گرم و صمیمی دارند. یا جاهایی که آب و هوای گرم و مرطوبی داره، یا کسانی که اعتماد به نفس زیادی دارند از دست ها زیاد استفاده می کنند. در عین حال افرادی که افسرده هستند دست های بی حرکتی دارند یا اونها رو به هم می مالند.
به غیر از اعضای صورت و دست، ما با مشاهده بقیه بدن طرف مقابل میتونیم تا اندازه ای به حالات روحی او پی ببریم. حالت ایستادن و یا نوع راه رفتن یا نشستن آنها میتواند به ما در مورد روحیه و شخصیت فرد مقابل اطلاعاتی بدهد.
مسئله دیگه وضعیتی هست که افراد به بدنشون میدن. به طور مثال خم شدن، با پایین نگاه کردن یا فشردن دست ها. یا آدم هایی که لبه صندلی می نشینند معمولاً اشخاص بدون اعتماد به نفس هستند.
من موقعی که بچه بودم عادت داشتم دستهامو بزنم به کمرم و بایستم و یا حرف بزنم، و بزرگترها مرتب به من گوشزد می کردن که مثل قمر خانم دستهاتو به کمرت نزن (قمر خانم یکی از شخصیت های توی یک سریال تلویزیونی قدیمی بود که خیلی دردو و قلدرو حق به جانب بود و مرتب با همه جر وبحث می کرد و به محض اینکه می خواست شروع بکنه به سرو صدا کردن دست هاشو می زد به کمرش).
البته من این روزها خیلی ها رو می بینم که دست هاشون رو به کمرشون می زنن و هیچوقت هم رفتارشون مثل قمر خانم نیست. برای من همیشه این سئوال وجود داشته که مفهوم دست به کمر زدن چیه، و بالاخره جوابم را از دکتر کامکار گرفتم.
▪دکتر کامکار: نگاه، حرکت دست و پای افراد در این موارد مهمه. گاهی اوقات آدم های خشمگین این کار رو انجام می دهند. در برخی موارد هم افراد مطمئن و راسخ این کار رو انجام می دهند. یا مثلاً در عصبانیت. به هر حال در هر صورتی افرادی که احساس بکنند در کاری که انجام می دهند یا حرفی که زدند راسخ هستند، دست خودشون رو به کمر می زنند.

گفتکو با خانم دکتر مهدیس کامکار