داغ، داغ، داغ

● لیگ برتر انگلستان، پرهیجان آغاز می‌شود
فصل جدید لیگ برتر کمتر از چند روز دیگر آغاز خواهد شد. پس از نمایش ضعیف تیم ملی انگلستان در جام جهانی ۲۰۰۶، هواداران سرخورده بار دیگر توجه خود را به تیم‌های باشگاهی محبوب خود جلب خواهند کرد؛ کارشناسان، با حرارت تیم‌های مختلف را ”آگراندیسمان“ می‌کنند و تلویزیون، دیوانه‌وار محصولی ناب را عرضه می‌کند؛ با این حال نباید اینچنین مبهوت و خوش‌بین ماند؛ هنوز جو سرد ناشی از وقایع جام جهانی رو به گرمی ننهاده. بله جام جهانی یک سراب بود. با یک تناقض بزرگ روبرو هستیم: اوون هارگریوز تنها بازیکن غیرلیگ برتری تیم ملی، طی یک نظرسنجی به‌عنوان بهترین بازیکن شیرها در جام جهانی برگزیده شد آن وقت یونایتد برای خرید بازیکنی چون کریک ۱۸ میلیون پوند می‌پردازد!
آیا هارگریوز نمی‌توانست به اندازه او برای یونایتد مؤثر باشد؟ به چه دلیل تیم پنجم رنکینگ جهانی فیفا چنین باشگاه‌های متفعلی دارد؟ هسته اصلی تیم قهرمان جهان از بازیکنان یوونتوس تشکیل شده بود. همه می‌دانیم این باشگاه غرق در رسوائی بوده و سرانجام به‌ سری B رفت، اما چرا هیچ تیم لیگ برتری سراغ ستارگان بزرگ یووه نرفت؟
با این وجود حضور بالاک، شوچنکو، آنری، آلونسو، مک‌کارتی، کریستیانو رونالدو، توماس روسیچکی و شاید ریبری بر جذابیت همیشگی این لیگ می‌افزاید. قدرت بی‌حد و حصر باشگاه‌ها در جذب بازیکنان خارجی، دورنمای جالبی به رقابت‌های فصل جدید بخشیده است. بازی‌ها در فصل مناسبی برگزار می‌شود. به بیان بهتر هفته دوم رقابت‌ها در ماه سپتامبر انجام می‌شود که خود مزیت بزرگی است. ظرفیت استادیوم‌های اشیرتون گراو، سنت جیمز پارک، اولدترافورد و استمفوردبریج افزایش یافته و همگان از زیباترین فصل دهه اخیر فوتبال انگلستان صحبت می‌کنند. این استادیوم‌ها به‌طور میانگین نیم میلیون نفر را در خود جای می‌دهند.
اگر دربی لیورپول در گودیسون پارک با حضور ۳۰ هزار هوادار انجام شود، با احتساب همین تعداد هوادار برای تیم‌هائی چون شفیلد یونایتد و وستهام، میانگین کلی هواداران و تماشاگران ۱۰ تیم اول به رقمی بالغ بر ۴۰۰ هزار نفر می‌رسد. به‌طور متوسط حضور ۴۰ هزار هوادار برای هر بازی، اتفاقی است که از دهه ۷۰ تاکنون رخ نداده و از طرفی در بین تمام لیگ‌های معتبر رکورد فوق‌العاده‌ای محسوب می‌شود. در ایتالیا، با حضور یووه در سری B شاهد افت هواداران خواهیم بود و آلمانی‌ها نیز به پیش‌خرید بلیت‌ها علاقه‌ای‌ نشان نمی‌دهند. پس.
لیگ برتر فعلاً پیشتاز خواهد بود. لیگ برتر خالی از نمایندگان شهرهای بزرگی چون شفیلد، لیدز و بیرمنگام نیست. تیم‌هائی چون واتفورد که آتش تند تعلقات یک منطقه کوچک را با خود دارند را نیز فراموش نکنید. اقبال هواداران انگلیسی هیچ‌گونه ارتباطی با نتایج تیم ملی ندارد. حتی اگر انگلستان قهرمان جهان می‌شد، بلیت‌های بیشتری به فروش نمی‌رفت. ماجرا با آنچه ۱۶ سال پیش رخ داد، مقایسه می‌شود. در آن سال روزنامه‌ها حتی با وجود ناکامی انگلستان در راهیابی به فینال جام جهانی ۱۹۹۰، غوغائی به پا کردند و تنور را داغ نمودند.
ناگفته پیدا است قهرمانی در جام جهانی یک شوق عمومی را به فوتبالدوستان تزریق می‌کرد. همه ما امیدواریم چلسی جام اروپا را بالای سر ببرد، اما این مسئله بیشتر به یک جوک می‌ماند. قهرمانی‌های پیاپی این تیم در جزیره نوعی دل به‌هم‌زدگی را باعث شده و در این میان تمام چشم‌ها به مورینیو دوخته شده است. جان تری، کاپیتان جدید انگلستان این شانس را دارد که ۲ فصل پس از جرارد یک جام اروپائی را بالای سر ببرد. او و آبراموویچ که در آرزوی یک فتح بزرگ هستند و کیست که نداند برای مرد روسی قهرمانی در لیگ قهرمانان ۱۰ برابر باارزش‌تر از فتح لیگ برتر است.
مورینیو در اولین فصل حضور روی نیمکت مربیگری چلسی قهرمان شد؛ رؤیائی که حتی برای فرگی نیز دست‌نیافتنی بود. می‌گویند آبی‌ها برای سومین بار پیاپی روی قله لیگ برتر می‌ایستند، اما آیا قبل از فرا رسیدن مقاطع پایان فصل پیش تصور می‌کردید لیورپول در رتبه سوم جای بگیرد، تاتنهام پنجم شود و چارلتون در جایگاه سیزدهم بایستد؟ در پیش‌بینی‌های ابتدای فصل گذشته، بولتون در مکان هشتم، اورتون یازدهم و وست بروم دوازدهم دیده می‌شدند.
خب پیشگوئی‌ها درست از آب درآمد اما این، تمام داستان نبود. شاید این فصل ویگان سقوط کند، آستون ویلا و بیرمنگام تا میانه بالای جدول بالا بیایند و ساندرلند، بولتون جدید باشد. با تمام این اوصاف به عدم حضور انگلستان در مرحله نیمه‌نهائی فکر نکنید.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی