حمایت

در جاده زندگی وقتی با گام هایی لرزان به پیش می روم و یا از رفتن بازمی مانم به درخت کهنسالی تکیه می کنم تا سایه شاخه هایش مرا از آفتاب داغ و سوزانی که بر من می بارد، مصون نگه دارد.
وقتی کودکانه نگاهم را به بالا پرواز می دهم و در سایه امن درخت به فکر فرو می روم، به یاد می آورم روزهایی را که درخت کهنسال، نهال جوانی بود که در میان توفان زندگی با سختی ها مبارزه کرده است.
سرم را از خستگی به تنه درخت می سایم و اشک هایم را بر شاخه هایش فرومی نشانم.‎.‎.
مرور خاطرات کودکی ام و جوانی تو حکایت آن نهال و درخت کهنسال را دارد.
مادرجان! تو نشانه درخت کهنسالی هستی که با همه وجود به آن نیاز دارم. نیاز دارم تا در لحظه های سخت تنهایی به آن تکیه کنم اما اکنون که از تو دور هستم به یاد خواهم داشت که در گیر و دار زندگی نهالی مقاوم باشم که سال های بعد وقتی شاخ و برگ هایش گسترده شد، نهالی را در پناه خود داشته باشد.
حالا می دانم که مادر یعنی پناهگاهی امن برای تمام زندگی، زیرا وقتی تو هستی، و وقتی حتی نیستی، شاخه های گسترده ات وجود مرا حمایت خواهد کرد و در پناه خود خواهد گرفت. حمایت معنوی تو را می ستایم مادر!

[نوشین مقدم]

منبع : روزنامه ایران