یادداشتی برای بیست و پنجمین جشنواره فیلم فجر

بیست و پنجمین جشنواره فیلم فجر را با سومین روز شهادت امام حسین(ع) و یاران باوفایش یعنی ۱۳ محرم سال ۱۳۸۵ آغاز می كنیم. جشنواره امسال تبدیل به سوگواره شده است یاد آن روزهای دور می افتم كه محرم با عید نوروز تقارن پیدا كرده بود و نوحه خوانان می گفتند «محرم آمد و عیدم عزا شد» امسال هم عید سینمایی یعنی جشنواره فیلم فجر به سوگواره و عزاواره تبدیل شده است.
بفرمایش امام عظیم الشأن و راحلمان «ما هرچه داریم از محرم و صفر است» یعنی اسلام اگر موجودیت و حیاتی دارد از محرم و از خودگذشتگی و ایثار و جانفشانی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و یارانش است.
اگر فداكاری قیام این بزرگ مرد آزاده تاریخ نبود نه تنها شیعه كه از هیچ یك از فرق اسلامی خبری نبود چرا كه ستون دین و سنت رسول اكرم(ص) در خطر نابودی بود و چگونه می شد این خیمه را بار دیگر برپا كرد الا با نثار خون عزیزترین انسان های روی زمین. چشم و گوش و قلب لشكر كفر كه در مقابل امام زمان خود، یعنی نوه پیامبر مكرم اسلام(ص)، باقیمانده رسول اكرم(ص)، كسی كه لباس و عمامه رسول اكرم را بر تن داشت، كسی كه شمشیر رسول خدا(ص) را در كمرداشت، كسی كه فرزند دختر گرامی رسول اكرم بود و بارها دیده بودند كه رسول اكرم(ص) چقدر ایشان را دوست می داشتند، كسی كه جده اش خدیجه كبری اول زن مسلمان بود. كسی كه پدر بزرگوارشان علی مرتضی(ع) داماد رسول اكرم بود، صف كشیده بودند.
با این كر و كوران و سخت دلان معاند و منحرف كه حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال می كردند و حقیقت دین را به انحراف كشیده بودند چه باید می كرد. بدون شك چنین انحراف بزرگی هزینه بزرگی هم می خواست تا اصلاح شود و این هزینه را امام حسین(ع) كردند و جام شوكران ولا را نوشیدند و جام دگر طلب كردند.
چه بخواهیم و چه نخواهیم این ملت، ملت حسینی و امام زمانی اند. چه سینمایمان، حسینی و امام زمانی باشند و چه نباشند، مردممان با نام و یاد این فداكاری و ایثار عظیم كاسه اشكشان لبریز می شود و سرشك ماتم از دیدگان می ریزند و خود را شریك در ماتم و عزای ام الائمه حضرت زهرا(س) و امام عصر روحی فداه می دانند. ملت بزرگ و شهیدپرور ایران هشت سال با نام حسین(ع) و عباس(ع) و فاطمه زهرا(س) در مقابل دشمن وحشی بعثی دفاع كردند نه با شعار مرز پر گهر و ایران ایران!
بطور قطع و بدون تردید سینما و تصویر در عصر حاضر یكی از مؤثرترین ابزارهای تبلیغی و رسانه ای است كه عمیق ترین تأثیرات را در روح و جان مخاطب می گذارد. متأسفانه در طول بیش از ربع قرن پس از پیروزی انقلاب اسلامی بدلایل مختلف نتوانسته ایم از این ابزار مهم و كارآمد در جهت نیل به اندیشه های والای اسلامی و قرآنی استفاده و بهره لازم را ببریم. علی رغم اینكه به لحاظ كمیت و توانمندی های هنری به یكی از قدرته ای صاحب سبك در سینما تبدیل شده ایم اما حقیقتاً به پیام ها و جهت گیری های فیلم هایمان، چه آنها كه در داخل كشور مورد استقبال قرار می گیرند و چه آنهایی كه مورد توجه جشنواره های برون مرزی و مخاطبین آنسوی آبها هستند، نمی توانیم ببالیم و افتخار كنیم و آنها را در خدمت ارزش های متعالی اسلام و در راستای قیام خونین كربلا كه احیاء دین رسول اكرم(ص) بود بدانیم.
البته تلاش و سخت كوشی عده معدود از فیلم سازان اهل و مبنای انقلاب را نادیده نمی گیریم اما ظرفیت سینمای ما در ساختار و محتوا بسیار بالاتر و بیشتر از این هاست. و ما اگر بخواهیم با سینما و هنرمان می توانیم دنیا را از عطر عدالت خواهی و ظلم ستیزی حسینی(ع) و محبت محمدی(ص) و معرفت اسلامی پر كنیم و زمینه را برای ظهور و تشریف فرمایی منجی عالم بشریت مهدی موعود(عج) فراهم و هموار كنیم.
اما صد افسوس كه مدیریت های مختلف فرهنگی با سلیقه ها و گرایش های متفاوت فكری در طول بیش از ربع قرن بر اریكه فرهنگ و هنر لم داده اند و مطابق خاستگاه های فكری خود، آن را به این سو و آن سو برده اند و به فراخور حساسیت و دغدغه و نگرانی های داشته و نداشته شان نسبت به انقلاب اسلامی و ارزشهای آن و ترویج اندیشه های حسینی(ع) آن را رانده اند و بسیاری از فرصت ها را سوزانده و به هدر داده اند و متأسفانه هر یك از نهادها و سازمان های فرهنگی نیز همچون جزایر جدای از هم و بدون ارتباط با یكدیگر عمل كرده اند.

جمال شورجه

منبع : روزنامه کیهان