دیالیز

زمان آغاز دياليز معمولاً به ترکيبى از علائم بيمار، بيمارى‌هاى هم‌زمان و متغيرهاى آزمايشگاهي، بستگى دارد. به‌دليل کمبود اعضاء پيوندى مرده، تا زمان شناسائى يک اهداءکنندهٔ زنده، پيوند کليه به‌تأخير انداخته مى‌شود (ميانگين زمان انتظار در اکثر مراکز پيوند، ۵-۲ سال است). روش‌هاى انجام دياليز عبارتند از: (به‌ترتيب شيوع در ايالات متحده): همودياليز در مرکز، دياليز صفاقى (PD) مداوم سيار، PD با چرخهٔ شبانه و همودياليز در منزل حدوداً ۷۵% بيماران ايالات متحده، تحت دياليز قرار مى‌گيرند.

انديکاسيون‌هاى مطلق دياليز عبارتند از: افزايش حجم شديد مقاوم به عوامل ديورتيکي، هيپرکالمي، و / يا اسيدوز شديد، آنسفالوپاتى که علت ديگرى براى آن يافت نشده باشد و پريکارديت يا ديگر انواع سروزيت‌ها. انديکاسيون‌هاى اضافى دياليز عبارتند از اورمى علامت‌دار (براى مثال خستگى مقاوم، بى‌اشتهائي، تهوع، استفراغ، خارش، ناتوانى در تمرکز حواس) و سوء تغذيه پروتئين - انرژى / عدم وزن‌گيرى بدون علت مشخص ديگر. ميزان مطلق کرآتينين يا BUN سرم، کليرانس کرآتينين يا اوره و يا سرعت تصفيهٔ گلومرولى (GFR)، هيچ يک نشانهٔ مطلق نياز به دياليز نمى‌باشند. با اين حال هنگامى‌که GFR به کمتر از حدوداً 10mL/min برسد، اغلب افراد دچار علائم و عوارض بيمارى خواهند شد.