تا نقش تو هست در ضمیرم

تا نقش تو هست در ضمیرم		نقش دگری کجا پذیرم
آن هندوی چشم را غلامم		و آن کافر زلف را اسیرم
چشم تو به غمزه‌ی دلاویز		مستی است که می‌زند به تیرم
ای عشق مناسبت نگه‌دار		او محتشم است و من فقیرم
صدسال اگر بسوزم از عشق		و این خود صفتی است ناگزیرم،
باشد چو چراغ حاصلم آن		کاخر چو بسوختم بمیرم
گر عشق بسوزدم عجب نیست		کو آتش تیز و من حریرم
شمعم که به عاقبت درین سوز		هم کشته شوم اگر نمیرم
در گوش نکردم از جوانی		پندی که بداد عقل پیرم
برخاسته‌ام بدان کزین پس		«بنشینم و صبر پیش گیرم»
دل زنده به عشق تست غم نیست		گر من ز محبتت بمیرم