گواتر غیر سمی

گواتر به غده تيروئيد بزرگ شده اطلاق مى‌شود (۲۰ الى ۲۵mg<) و در زنان شايع‌تر از مردان است. نقايص بيوسنتز، کمبود يد، بيمارى خودايمنى و بيمارى‌هاى ندولر مى‌تواند منجر به گواتر شوند. در صورت حفظ عملکرد تيروئيد اکثر گواترها بدون علامت هستند. گواتر زير جناغى ممکن است دهانهٔ ورودى قفسهٔ سينه را مسدود کند و بهتر است در بيمارانى با علائم يا نشانه‌هاى انسدادى توسط CT يا MRI ارزيابى شود. بايد در تمام مبتلايان به گواتر تست‌هاى عملکرد تيروئيد انجام گيرد تا تيروتوکسيکوز يا هيپوتيروئيدى مشخص گردد. در ارزيابى گواتر منتشر عموماً سونوگرافى توصيه نمى‌شود مگر اينکه در معاينهٔ بالينى ندولى لمس گردد.

در مناطق کمبود يد جايگزينى هورمون تيروئيد يا يد به موجب برگشت تيروئيد به ميزان متفاوتى مى‌شوند. براى علل ديگر گواتر منتشر غير سمى مى‌توان براى کوچک کردن اندازهٔ گواتر از لووتيروکسين استفاده کرد. معمولاً در عرض ۶-۳ ماه از درمان برگشت واضحى ديده مى‌شود و پس از اين زمان احتمال روى دادن آن وجود ندارد. از آنجائى که ممکن است اتونومى زمينه‌اى عرضه گردد بايد مهار به‌تدريج صورت گيرد. در بيماران جوان مى‌توان دوز را µg/d ۱۰۰ شروع کرد و تا مهار TSH به زير سطح طبيعى ولى قابل اندازه‌گيري، دوز را تغيير داد. در افراد مسن درمان را بايد با µg/d ۵۰ شروع کرد. به ندرت در گواتر منتشر جراحى توصيه مى‌شود. در اکثر بيماران يد راديواکتيو اندازهٔ گواتر را به ميزان ۵۰% کاهش دهد.