ایضا در مرثیه گوید

گل حدیقه دل خواجگی که بود قدش		نهال تازه رس بی مثال گلشن جان
ز پا فتاد و خرد گفت بهر تاریخش		هزار حیف ازان نونهال گلشن جان
عشقی آن نخل خرد پرور بستان سخن		که به سیل اجل از دهر برآمد بی‌خش
می‌شنیدم ز چپ و راست که عشقی		متفکر چو شدم بود همان تاریخش