در مرثیه یکی از خواتین فرماید

همای آشیان سلطنت شهزاده سلطانم		مه خورشید پرتو مه چه رایات سلطانی
مهین بانو که بر تخت تجرد داشت چون مریم		ببر تشریف لم یمسسنی از بس پاکدامانی
به عزم گلشن فردوس زرین محملش ناگه		به دوش حور و غلمان شد روان زین عالم فانی
چو کرد آن ثانی مریم وداع شاه عیسی دم		پی تاریخ گفتم حیف و آه از مریم ثانی