حساسیت و خصوصیات جهتی میکروفن

حساسيت يک ميکروفن تعيين‌کنندهٔ اين موضوع است که ميکروفن به ازاء يک صداى خاص، سيگنال صوتى را با چه بزرگى توليد مى‌کند. با اينکه تقويت‌کننده‌هاى صوتى کمک بزرگى به ميکروفن‌هاى با حساسيت کم مى‌کنند اما تقويت بيش از حد اين ميکروفن‌ها به ويز ويز و زر زر در سيگنال صوتى منجر مى‌شود.

معمولاً ميکروفن را در نزديکى صداهاى آرام و دورتر از صداهاى بلند قرار مى‌دهند، و ميکروفن‌هاى با حساسيت کم در فاصله‌اى کمتر با منابع صوتى قرار مى‌گيرند. از طرفى کمتر اتفاق مى‌افتد اين‌گونه ميکروفن‌ها دچار اضافه بار مى‌شوند يا از صداهاى بلند آسيب ببينند، بنابر اين، ممکن است در بعضى شرايط کاربرد بيشترى داشته باشند.

ميکروفن بوم صدا بايد کاملاً حساس باشد در غير اين‌صورت مجبور خواهيم بود آن را به منابع صوتى نزديک کنيم (در اين صورت سايهٔ آن روى موضوع اجتناب‌ناپذير خواهد بود)؛ از طرف ديگر، نبايد تکان‌هاى بازوى بوم بر ميکروفن تأثير بگذارد (هنگامى که بازوى بوم به جلو و عقب حرکت مى‌کند)؛ در ضمن جريان هوا، حين حرکت بازوى بوم نبايد اثرى بر صدابردارى داشته باشد.

خصوصيات جهتى ميکروفن، همان الگوى حساسيت ميکروفن در فضا است. به‌طور مثال، بعضى اوقات به ميکروفنى بدون جهت ـ‌همه جهتى‌ــ نياز خواهد بود تا در همهٔ جهات قابل استفاده باشد. در بعضى موارد ديگر ميکروفن با جهت مشخص لازم است تا صداى منبع صوتى خاصى را دريافت کند و ساير منابع مجاور آن شنيده نشود. البته واکنش جهتى بعضى ميکروفن‌ها را مى‌توان تنظيم کرد.