همچون سر زلف خود شکستی

همچون سر زلف خود شکستی		آن عهد که با رهی ببستی
بد عهد نخوانمت نگارا		هرچند که عهد من شکستی
کس سیرت و خوی تو نداند		من دانم و دل چنان که هستی
از شاخ وفا گلم ندادی		وز خار جفا دلم بخستی
از هجر تو در خمارم امروز		نایافته‌ای ز وصل هستی
با این همه میل من سوی تو		چون رفتن سیل سوی پستی
از جان من ای عزیز چون جان		کوتاه کن این درازدستی