نقش روی توام از پیش نظر می‌نرود

نقش روی توام از پیش نظر می‌نرود		خاطر از کوی توام جای دگر می‌نرود
تا بدیدم لب شیرین تو دیگر زان روز		بر زبانم سخن شهد و شکر می‌نرود
عارض و زلف دو تا شیفته کردند مرا		هرگزم دل به گل و سنبل تر می‌نرود
مستی و عاشقی از عیب بود گو میباش		«در من این عیب قدیم است و بدر می‌نرود»
دوستان از می و معشوق نداریدیم باز		«که مرا بی می و معشوق بسر می‌نرود»
غم عشقش ز دل خسته‌ی بیچاره عبید		گوشه‌ای دارد از آنجا به سفر می‌نرود