|
| خوشا آنانکه سودای ته دیرند |
|
که سر پیوسته در پای ته دیرند |
| بدل دیرم تمنای کسانی |
|
که اندر دل تمنای ته دیرند |
|
|
| الهی گردن گردون شود خرد |
|
که فرزندان آدم را همه برد |
| یکی ناگه که زنده شد فلانی |
|
همه گویند فلان ابن فلان مرد |
|
|
| دلم از سوز عشق آتش بجان بی |
|
بکامم زهر از آن شکر دهان بی |
| همان دستان که با ته بی بگردن |
|
کنونم چون مگس بر سر زنان بی |
|
|
| ته که دور از منی دل در برم نی |
|
هوایی غیر وصلت در سرم نی |
| بجانت دلبرا کز هر دو عالم |
|
تمنای دگر جز دلبرم نی |
|
|
| دگر شو شد که مو جانم بسوزد |
|
گریبان تا بدامانم بسوزد |
| برای کفر زلفت ای پریرخ |
|
همی ترسم که ایمانم بسوزد |
|
|
| دلم بی وصل ته شادی مبیناد |
|
زدرد و محنت آزادی مبیناد |
| خراب آباد دل بی مقدم تو |
|
الهی هرگز آبادی مبیناد |
|
|
| الاله کوهسارانم تویی یار |
|
بنوشه جو کنارانم تویی یار |
| الاله کوهساران هفته‌ای بی |
|
امید روزگارانم تویی یار |
|
|
| فلک زار و نزارم کردی آخر |
|
جدا از گلعذارم کردی آخر |
| میان تخته‌ی نرد محبت |
|
شش و پنجی بکارم کردی آخر |
|
|
| نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست |
|
کجا آواره و در خانه‌ی کیست |
| نمیدونم دل سر گشته‌ی مو |
|
اسیر نرگس مستانه‌ی کیست |
|
|
| چو آن نخلم که بارش خورده باشند |
|
چو آن ویران که گنجش برده باشند |
| چو آن پیری همی نالم درین دشت |
|
که رودان عزیزش مرده باشند |
|
|
| پسندی خوار و زارم تا کی و چند |
|
پریشان روزگارم تا کی و چند |
| ته که باری ز دوشم برنگیری |
|
گری سربار بارم تا کی و چند |
|
|
| دلا غافل ز سبحانی چه حاصل |
|
مطیع نفس و شیطانی چه حاصل |
| بود قدر تو افزون از ملایک |
|
تو قدر خود نمیدانی چه حاصل |
|
|
| خور از خورشید رویت شرم دارد |
|
مه نو زابرویت آزرم دارد |
| بشهر و کوه و صحرا هر که بینی |
|
زبان دل بذکرت گرم دارد |
|
|
| اگر شیری اگر ببری اگر کور |
|
سرانجامت بود جا در ته گور |
| تنت در خاک باشد سفره گستر |
|
بگردش موش و مار و عقرب و مور |
|
|
| عزیزا ما گرفتار دو دردیم |
|
یکی عشق و دگر در دهر فردیم |
| نصیب کس مباد این غم که ما راست |
|
جمالت یک نظر نادیده مردیم |
|
|
| زدل مهر تو ای مه رفتنی نی |
|
غم عشقت بهر کس گفتنی نی |
| ولیکن شعله مهر و محبت |
|
میان مردمان بنهفتنی نی |
|
|
| دلا اصلا نترسی از ره دور |
|
دلا اصلا نترسی از ته گور |
| دلا اصلا نمیترسی که روزی |
|
شوی بنگاه مار و لانه‌ی مور |
|
|
| حرامم بی ته بی آلاله و گل |
|
حرامم بی ته بی آواز بلبل |
| حرامم بی اگر بی ته نشینم |
|
کشم در پابی گلبن ساغر مل |
|
|
| بسر شوق سر کوی ته دیرم |
|
بدل مهر مه روی ته دیرم |
| بت من کعبه‌ی من قبله‌ی من |
|
ته ای هر سو نظر سوی ته دیرم |
|
|
| خدایا خسته و زارم ازین دل |
|
شو و روزان در آزارم ازین دل |
| مو از دل نالم و دل نالد از مو |
|
زمو بستان که بیزارم ازین دل |
|
|
| سر راهت نشینم تا بیایی |
|
در شادی بروی ما گشایی |
| شود روزی بروز مو نشینی |
|
که تا وینی چه سخت بیوفائی |
|
|
| شدستم پیرو برنائی نمانده |
|
بتن توش و توانائی نمانده |
| بمو واجی برو آلاله‌ی چین |
|
چرا چینم که بینائی نمانده |
|
|
| خدایا دل ز مو بستان بزاری |
|
نمی‌آید ز مو بیمار داری |
| نمیدونم لب لعلش به خونم |
|
چرا تشنه است با این آبداری |
|
|
| بوره ای روی تو باغ بهارم |
|
خیالت مونس شبهای تارم |
| خدا دونه که در دنیای فانی |
|
بغیر عشق ته کاری ندارم |
|
|
| بسر غیر ته سودائی ندیرم |
|
بدل جز ته تمنائی ندیرم |
| خدا دونه که در بازار عشقت |
|
بجز جان هیچ کالائی ندیرم |
|
