نگشود مرا ز یاریت کار

نگشود مرا ز یاریت کار		دست از دلم ای رفیق! بردار
گرد رخ من، ز خاک آن کوست		ناشسته مرا به خاک بسپار
رندیست ره سلامت ای دل!		من کرده‌ام استخاره، صد بار
سجاده‌ی زهد من، که آمد		خالی از عیب و عاری از عار
پودش، همگی ز تار چنگ است		تارش، همگی ز پود زنار
خالی شده کوی دوست از دوست		از بام و درش، چه پرسی اخبار؟
کز غیر صدا جواب ناید		هرچند کنی سال تکرار
گر می‌پرسی: کجاست دلدار؟		آید ز صدا: کجاست دلدار؟
از بهر فریب خلق، دامی است		هان! تا نشوی بدان گرفتار
افسوس که تقوی بهائی		شد شهره به رندی آخر کار