مبانی و مفاهیم

ارتباط عبارت است از فراگرد انتقال پيام از سوى فرستنده براى گيرنده مشروط بر آنکه در گيرندهٔ پيام مشابهت معنى با معنى موردنظر فرستنده پيام ايجاد شود.

در توضيح رياضى اين تعريف گفته شد که اگر معنى موردنظر در فرستنده با M و معنى موردنظر در گيرنده را با Ḿ نشان دهيم. ارتباط وقتى به‌صورت کامل برقرار خواهد شد که Ḿ مساوى M و يا به عبارتى نسبت Ḿ بر M برابر يک باشد.

ارتباط کامل

(M '/M)=۱

پس نخستين عنصر و جزء در هر فراگرد ارتباطى معنى است. معنى‌ها در افراد با يکديگر متفاوت است. شرام مى‌نويسد: 'فردى که تنها سگ اسکيمو را مى‌شناسد دقيقاً معنى مشابهى براى علامت سگ، آن گونه که يک فرد شهرى که تنها سگ تازى و... را مى‌شناسد ياد نگرفته است' (Schramm.1954.p7).

حال چند خلاصه از ميان مطالبى که قبلاً گفته شده است براى يادآورى شما تکرار مى‌کنم:

- 'وقتى کودک به دنيا مى‌آيد، فاقد هرگونه معنى است. هيچ شيء يا نشانه يا نمادى در جهان براى او معنى ندارد' (Berlo.1960.p178).

- 'ما معمولاً کلمه‌اى را در حضور يک شيء يا يک موضوع در مقابل کودک به کار مى‌بريم و در واقع دو نوع محرک را با يکديگر جفت مى‌کنيم' (Berlo.1960.p185).

- 'معنى در درون آدم‌ها است' (Berlo.1960.p184).

- 'معنى در حافظه است' (Sachs.1978.p473 and Wallas 1921.p16).

- 'احتمالاً معنى در حافظه بلندمدت است' (Higard.1975-pp40-236).

- 'فيزيولوژيست‌ها محلى به نام هيپوکامپ را در مغز براى حافظهٔ بلندمدت داراى اهميت مى‌دانند' (Grastyan.1966-p409).

- 'فيزيولوژيست‌ها معتقد هستند که آنچه در حافظه نگهدارى مى‌شود اطلاعات اوليه و خام نيست بلکه غالباً آميخته به معنائى است که ريشهٔ آن جنبه درونى دارد' (مهتري، ۱۳۶۰.ص۳۷۳).

- 'تاکنون يک سرى فرضيات گوناگون در توضيح پيرامون اساس فيزيولوژيکى حافظه ارائه شده است که کدگذارى در ذره‌هاى بزرگ، کدگذارى فيزيولوژيکى در تغييرات فعاليت‌هاى الکتريکى سلول و تغييرات در ميان اتصال نرون‌ها بخشى از اين فرضيات است' (Kent.1981-p250).

- 'ضرايب همبستگى قوى به‌دست آمده حاکى از آن است که بين فرآيندهاى يادگيرى و حافظه و همچنين تغييرات و ترکيبات پروتئينى در مغز رابطهٔ مستقيم وجود دارد' (Asratyan.1983-p43).

به اين ترتيب نخستين جزء لازم براى ارتباط معنى است. من آن را به‌صورت يک گوى فرض مى‌کنم (شکل مدلى از يک واحد معنى (M) يک گوى مى‌تواند نمايندهٔ سلولى در مغز با فعاليت‌هاى الکتريکى باشد (همان‌طور که در سال ۱۹۸۱ کنت مطرح کرده بود) يا به‌صورت ترکيب‌هاى پروتئينى در مغز باشد (آن گونه که در سال ۱۹۸۳ آسراتيان گزارش داده است).