آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد

آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد		الحق آراسته خلقی و جمالی دارد
درد دل پیش که گویم که بجز باد صبا		کس ندانم که در آن کوی مجالی دارد
دل چنین سخت نباشد که یکی بر سر راه		تشنه می‌میرد و شخص آب زلالی دارد
زندگانی نتوان گفت و حیاتی که مراست		زنده آنست که با دوست وصالی دارد
من به دیدار تو مشتاقم و از غیر ملول		گر تو را از من و از غیر ملالی دارد
مرغ بر بام تو ره دارد و من بر سر کوی		حبذا مرغ که آخر پر و بالی دارد
غم دل با تو نگویم که نداری غم دل		با کسی حال توان گفت که حالی دارد
طالب وصل تو چون مفلس و اندیشه گنج		حاصل آنست که سودای محالی دارد
عاقبت سر به بیابان بنهد چون سعدی		هر که در سر هوس چون تو غزالی دارد