اینسیدنتالوماها

تومورهاى آدرنال معمولاً با نشانه‌هاى بالينى زيادبودن ترشح هورمون تشخيص داده مى‌شوند. افزايش کاربرد سونوگرافي، CT، و MRI براى بيمارى‌هاى مختلف شکمى منجر به يافته‌شدن تصادفى بعضى تومورهاى آدرنال شده است که به آنها اينسيدنتالوما مى‌گويند. بيشتر اين تومورها آدنوم‌هاى کوچک و بدون کارکرد قشر آدرنال هستند؛ بعضى تومورهاى داراى کارکرد يا فئوکروموسيتوم‌هائى هستند که ميزان ترشح آنها به‌حدى نيست که به علائم بالينى بى‌انجامد؛ و معدودى از اين تومورها کارسينوم‌هاى قشر آدرنال هستند.

کيست‌هاى آدرنال ممکن است بزرگ باشند ولى به‌ندرت بدخيم هستند. ميلوليپوم‌ها تومورهاى خوش‌خيمى هستند که به‌ندرت مى‌توانند باعث سندرم کوشينگ شوند.

موضوع اصلى در درمان بيمار دچار اينسيدنتالوما تعيين اين است که آيا تومور از نظر هورمون فعال است يا خير و آيا تومور سرطانى است يا نه؛ چون بيشستر اينسيدنتالوماها آدنوم‌هاى بدون کارکرد هستند، بررسى اين بيماران بايد انتخابى باشد.

بررسى اينسيدنتالوما بايد شامل شرح حال و معاينهٔ فيزيکى کامل باشد. بسته به تابلوى بالينى ممکن است بررسى‌هاى آزمايشگاهى بيشترى لازم باشند.

تمام تومورهاى داراى کارکرد بايد برداشته شوند. تومورهاى بزرگ بدون ترشح را بايد به‌خاطر خطر سرطان برداشت. تومورهاى کوچک بدون کارکرد تقريباً هميشه آدنوم‌هاى خوش‌خيم هستند؛ اين تومورها را مى‌توان با CT اسکن‌هاى متوالى براى يافتن تغيير اندازهٔ آنها پيگيرى کرد.

در تمام بيماران - حتى آنانى که پرفشارى خون دارند - بايد ادرار ۲۴ ساعته جمع‌آورى و از نظر VMA و متانفرين بررسى شود (براى يافتن فئوکروموسيتوم)؛ خطر فئوکروموسيتوم تشخيص داده نشده بالا است، و پرفشار خون ممکن است دوره‌اى باشد. بيشتر فئوکروموسيتوم‌ها قطرى بيش از ۲ سانتى‌متر دارند و در MRI وزن‌شدهٔ T2 به‌نحو مشخصى روشن هستند.

در تمام بيماران ادرار ۲۴ ساعته بايد جمع‌آورى و کورتيزول آن اندازه‌گيرى و نيز تست مهار دگزامتازون در طول شب انجام شود. توليد کورتيزول خودمختار ( 'سندرم کوشينگ نيمه باليني' ) ممکن است در ۱۰% اينسيدنتالوماها وجود داشته باشد.

در بيمارانى که فشارخون بالا دارند و هيپوکالميک هستند، بايد فعاليت آلدوسترون رنين پلاسما نيز اندازه‌گيرى شود تا هيپرآلدوسترونيسم اوليه تشخيص داده شود.

تومورهاى آدرنال بدون کارکرد با قطر بيش از ۵ سانتى‌متر، به‌خاطر خطر بالاى سرطان (تا يک‌سوم موارد) معمولاً بايد برداشته شوند. تومورهاى آدرنال بدون کارکرد و کوچکتر از ۳ سانتى‌متر بعيد است که سرطان باشند و مى‌توان آنها را با خيال راحت پيگيرى کرد. وضعيت طبى عمومى بيمار و يافته‌هاى CTاسکن معمولاً تعيين مى‌کنند که آيا بايد تومورى با اندازهٔ ۵-۶ سانتى‌متر برداشته شود يا خير.

در بيمارانى که سرطانى شناخته شده در خارج آدرنال - مثلاً سرطان ريه - دارند، تودهٔ آدرنال بزرگتر از ۳ سانتى‌متر به احتمال بسيار زياد متاستاز است. توده‌هاى يکطرفهٔ آدرنال با قطر کمتر از ۳ سانتى‌متر معمولاً آدنوم‌هاى خوش‌خيم هستند. اين تنها حالتى است که ممکن است نتيجهٔ بيوپسى آسپيراسيون سوزن ظريف (بيوپسى FNA) روى درمان تأثير بگذارد. از هيچ تومور آدرنالى تا زمانى‌که اطمينان حاصل نشده که فئوکروموسيتوم نيست، نبايد بيوپسى شود، زيرا بيوپسى فئوکروموسيتوم ممکن است باعث فشارخون شديداً بالا شود و بيمار را بکشد. برداشتن متاستاز منفرد آدرنال از يک سرطان اوليهٔ ريه مى‌تواند باعث بقاء درازمدت شود و بايد هنگامى‌که هيچ متاستاز ديگرى وجود ندارد، آن را درنظر گرفت.