سال و جواب ذوالنون با عاشق مفتون

والی مصر ولایت، ذوالنون		آن به اسرار حقیقت مشحون
گفت در مکه مجاور بودم		در حرم حاضر و ناظر بودم
ناگه آشفته جوانی دیدم		نه جوان، سوخته جانی دیدم
لاغر و زرد شده همچو هلال		کردم از وی ز سر مهر سال
که: «مگر عاشقی؟ ای شیفته مرد!		که بدین گونه شدی لاغر و زرد؟»
گفت: «آری به سرم شور کسی‌ست		که‌ش چو من عاشق رنجور بسی‌ست»
گفتمش: «یار به تو نزدیک است		یا چو شب روزت از او تاریک است؟
گفت: «در خانه‌ی اوی‌ام همه عمر		خاک کاشانه‌ی اوی‌ام همه عمر»
گفتمش: «یک‌دل و یک‌روست به تو		یا ستمکار و جفاجوست به تو؟»
گفت: «هستیم به هر شام و سحر		به هم آمیخته چون شیر و شکر»
گفتمش: « ... جا افتاده ... »		« ... جا افتاده ... »
لاغر و زرد شده بهر چه‌ای؟		سر به سر درد شده بهر چه‌ای؟»
گفت: «رو رو، که عجب بی‌خبری!		به کزین گونه سخن درگذری
محنت قرب ز بعد افزون است		جگر از هیبت قرب‌ام خون است
هست در قرب همه بیم زوال		نیست در بعد جز امید وصال
آتش بیم دل و جان سوزد		شمع امید روان افروزد