یکشنبه, ۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 28 April, 2024
مجله ویستا

بیماری‌ پاركینسون‌ ـ parkinson's disease


بیماری‌ پاركینسون‌ یك‌ بیماری‌ دستگاه‌ عصبی‌ مركزی‌ در بزرگسالان‌ مسن‌تر كه‌ مشخصه‌ آن‌ سفتی‌ عضلانی‌ پیشرونده‌ تدریجی‌، لرزش‌ و از دست‌ رفتن‌ مهارت‌های‌ حركتی‌ است‌. این‌ اختلال‌ هنگام‌ رخ‌ می‌دهد كه‌ نواحی‌ خاصی‌ از مغز توانایی‌ خود در تولید دوپامین‌ (یكی‌ از ناقلین‌ عصبی‌ در مغز) را از دست‌ می‌دهند.
ـ علایم‌ شایع‌:
۱. لرزش‌، به‌ خصوص‌ در حالت‌ عدم‌ حركت‌ اندام‌
۲. سفتی‌ عضلانی‌ و كندی‌ حركت‌ در كل‌ بدن‌
۳. قامت‌ خمیده‌
۴. از بین‌ رفتن‌ حالت‌ چهره‌
۵. تغییرات‌ صدا؛ صدا ضعیف‌ و بم‌ می‌شود.
۶. اختلال‌ بلع‌، آبریزش‌ دهان‌
۷. افسردگی‌، عصبی‌ بودن‌
۸. توانایی‌ ذهنی‌ تا مراحل‌ پیشرفته‌ بدون‌ تغییر می‌ماند و در مراحل‌ پیشرفته‌ به‌ آهستگی‌ كاهش‌ می‌یابد.
۹. راه‌ رفتن‌ نامتناسب‌ به‌ حالتی‌ كه‌ پاها به‌ زمین‌ كشیده‌ می‌شوند و فاصله‌ پاها از هم‌ بیشتر از حالت‌ طبیعی‌ است‌.
ـ علل‌ بیماری:
علت‌ این‌ اختلال‌ در اغلب‌ موارد ناشناخته‌ است‌. بعضی‌ موارد آن‌ ناشی‌ از داروهایی‌ نظیر فنوتیازین‌ها؛ آسیب‌ مغزی‌؛ تومورها؛ آنسفالیت‌ پس‌ از آنفلوانزا؛ عفونت‌ با ویروس‌های‌ دارای‌ رشد آهسته‌؛ یا مسمومیت‌ با مونواكسیدكربن‌ (احتمالاً) می‌باشد.
ـ عوامل‌ افزایش‌دهنده‌ خطر:
ناشناخته‌
ـ پیشگیری‌:
پیشگیری‌ خاصی‌ ندارد.
ـ عواقب‌ مورد انتظار:
این‌ بیماری‌ در حال‌ حاضر غیرقابل‌ علاج‌ محسوب‌ می‌گردد. ولی‌، علایم‌ آن‌ با درمان‌ قابل‌ تسكین‌ یا كنترل‌ است‌. این‌ بیماری‌ طول‌ عمر را چندان‌ كاهش‌ نمی‌دهد. تحقیقات‌ علمی‌ علل‌ و درمان‌ این‌ بیماری‌ ادامه‌ دارد و این‌ امید وجود دارد كه‌ درمان‌های‌ مؤثر و نهایتاً علاج‌بخش‌ برای‌ آن‌ ارایه‌ گردند. تحقیقاتی‌ كه‌ به‌ بررسی‌ پیوند بافت‌ جنینی‌ برای‌ درمان‌ این‌ اختلال‌ پرداخته‌اند نویدبخش‌ درمان‌ مؤثری‌ در آینده‌ بوده‌اند. با این‌ درمان‌ به‌ نظر می‌رسد سلول‌های‌ جدید تولیدكننده‌ دوپامین‌ در مغز با پیوند بافتی‌ جنینی‌ تشكیل‌ گردند.
ـ عوارض‌ احتمالی‌:
۱. زوال‌ عقل‌
۲. پنومونی‌ (ذات‌الریه)
۳. یبوست‌ شدید
۴. افتادن‌ و بروز شكستگی‌ استخوانی‌
۵. ناتوانی‌
۶. احتباس‌ ادرار ناشی‌ از داروهای‌ تجویز شده‌ برای‌ درمان‌ این‌ اختلال‌
ـ درمان‌:
۱. هیچ‌ آزمون‌ تشخیصی‌ برای‌ اثبات‌ بیماری‌ پاركینسون‌ وجود ندارد. تشخیص‌ بیماری‌ معمولاً مبتنی‌ بر معاینه‌ فیزیكی‌ است‌. بررسی‌های‌ طبی‌ برای‌ رد سایر اختلالات‌ ممكن‌ است‌ توصیه‌ گردد.
۲. اصول‌ كلی‌ مراقبت‌ این‌ بیماران‌ عبارتند از درمان‌ فیزیكی‌، امیدواركردن‌ و اطمینان‌ دادن‌ به‌ بیماران‌، و درمان‌ بیماری‌های‌ همراه‌ (نظیر افسردگی‌)
۳. روان‌ درمانی‌ یا مشاوره‌ جهت‌ كمك‌ به‌ كاهش‌ افسردگی‌
۴. كار درمانی‌ و گفتار درمانی‌ ممكن‌ است‌ توصیه‌ گردد.
۵. استفاده‌ مكرر از حمام‌ گرم‌ و ماساژ دادن‌ جهت‌ پیشگیری‌ از ایجاد سفتی‌ عضلانی‌ استفاده‌ از ریش‌ تراش‌ برقی‌ جهت‌ اصلاح‌
۶. استفاده‌ از كفش‌های‌ بدون‌ بند، نظیر كفش‌های‌ راحتی‌، كفش‌های‌ زیپ‌دار یا كفش‌های‌ چسبی‌
۷. محیط‌ منزل‌ را طوری‌ طراحی‌ كنید كه‌ از افتادن‌ و آسیب‌دیدگی‌ جلوگیری‌ شود.
۸. محدودیت‌های‌ تدریجی‌ بیماری‌ ممكن‌ است‌ باعث‌ عاجز شدن‌ بیمار گردد. برای‌ یافتن‌ راه‌هایی‌ جهت‌ حفظ‌ عملكرد و كارآیی‌ خود از مشاوره‌ تخصصی‌ و اعضای‌ خانواده‌ كمك‌ بگیرد.
ـ داروها:
داروهای‌ آنتی‌كولینرژیك‌؛ آنتی‌هیستامین‌ها؛ داروهای‌ ضدلرزش‌، نظیر آمانتادین‌؛ یا داروهای‌ ضدپاركینسون‌ از قبیل‌ بروموكریپتین‌، لوودوپا و كاربی‌دوپا. سلژیلین‌ برای‌ به‌ حداكثر رسیدن‌ اثربخشی‌ لوودوپا و كاربی‌ دوپا تجویز می‌شود. همه‌ این‌ داروها لرزش‌ و سفتی‌ عضلانی‌ را كاهش‌ می‌دهند ولی‌ اغلب‌ عوارض‌ جانبی‌ قابل‌ توجهی‌ نیز دارند.
ـ فعالیت‌:
در حد امكان‌ به‌ فعالیت‌های‌ خود ادامه‌ دهید و به‌ دفعات‌ استراحت‌ كنید. اختلاف‌ زیادی‌ بین‌ توانایی‌ جسمی‌ بیماران‌ دچار این‌ بیماری‌ وجود دارد. محدودیت‌ فعالیت‌ تنها در بیماران‌ دچار سفتی‌ عضلانی‌ وجود دارد. درمان‌ فیزیكی‌ كمك‌كننده‌ است‌.
ـ رژیم‌ غذائی‌:
رژیم‌ خاصی‌ نیاز نیست‌، در موارد وجود اختلال‌ بلع‌ ممكن‌ است‌ مصرف‌ غذاهای‌ نرم‌ لازم‌ باشد. برای‌ پیشگیری‌ از یبوست‌ به‌ رژیم‌ غذایی‌ خود فیبر غذایی‌ یا مواد حجم‌افزا(نظیر میوه‌ و سبزیجات)‌ اضافه‌ كنید.
ـ در این‌ شرایط‌ به‌ پزشك‌ خود مراجعه‌ نمائید:
اگر شما یا یكی‌ از اعضای‌ خانواده‌تان دارای‌ علایم‌ بیماری‌ پاركینسون‌ بوده‌ یا علایم‌ شما در طی‌ درمان‌ تشدید شده‌ است‌. اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه به‌ خصوص‌ اختلال‌ در ادرار كردن‌، گیجی‌ یا تاری‌ دید. داروهای‌ تجویزی‌ ممكن‌ است‌ با عوارض‌ جانبی‌ همراه‌ باشند.


همچنین مشاهده کنید