خزان جاودانی

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد		تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد
نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها		که وصال هم بلای شب انتظار دارد
تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی		که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد
نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ار من		که کمند زلف شیرین هوش شکار دارد
مژه سوزن رفو کن نخ او ز تار مو کن		که هنوز وصله‌ی دل دو سه بخیه کار دارد
دل چون شکسته سازم ز گذشته‌های شیرین		چه ترانه‌های‌ه محزون که به یادگار دارد
غم روزگار گو رو، پی کار خود که ما را		غم یار بی‌خیال غم روزگار دارد
گل آرزوی من بین که خزان جاودانیست		چه غم از خزان آن گل که ز پی بهار دارد
دل چون تنور خواهد سخنان پخته لیکن		نه همه تنور سوز دل شهریار دارد