۳۰۰ ق.م. خط اوستائی در ایران

خط اوستائى در قرن سوم قبل از ميلاد ايجاد شده است. يعنى هنگامى که حفظ کتاب مقدس اوستا، که به زبان باستانى نوشته شده بود، براى نسل‌هاى بعدى در کشف نوشتارى ضرورت يافت. تعداد اشارات الفباء اوستائى همراه با ۲۰ اشاره الفباء پهلوى به ۴۸ مى‌رسد. اين اشارات عليرغم آنکه از لحاظ خارجى شبيه خط پهلوى و نهايتاً آرامى هستند و بر اساس الگوى سامى از راست به چپ نوشته مى‌شوند، تأثيراتى از خط يونانى گرفته‌اند. در خط اوستائى صامت وجود دارد و به همين جهت از لحاظ آوائى دقيق است و در آن مصوت‌هاى آغازين بدون اضافه کردن الف نوشته مى‌شوند. خط اوستائى را خاورشناسان زند مى‌نامند. اين خط را نويسندگان اسلامى دين دبيره ياد کرده‌اند. الفباء دين دبيره امروز در همه خاور زمين بهترين الفباء موجود است. شماره حروف ۴۴ است و مى‌توان در چند ساعت آن را فرا گرفت و اوستا را درست خواند. قديم‌ترين نسخه خطى اوستا با همين الفباء نوشته شده است. يک نسخه از آن در شهر کوپنهاک پايتخت دانمارک نگهدارى مى‌شود. اين نسخه در سال ۱۳۲۵ تحرير يافته و توسط خاورشناس معروف دانمارکى وسترگاد (Westergaad) از ايران به اروپا برده شده است. در سنت نوشته‌هاى دين زرتشت آمده که اوستا را به خط زرين برروى ده‌هزار پوست گاو دباغى شده نوشته و در دژنپشت که دبيرخانه يا کتابخانه شاهنشاهى گفته مى‌شد نهاده شد. خط اوستا يکى از کامل‌ترين خط‌هاى جهان است که دين دبيره يا دين دبيرى نام دارد، خطى که نوشته‌هاى دين را بدان مى‌نوشتند. اوستاى روزگار ساسانيان ۳۴۵،۷۰۰ واژه داشته که امروز از متن اوستا ۸۳،۰۰۰ واژه بيشتر به‌ جاى نمانده است.