عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن

عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن		تا چه‌ها در می دمد این عشق در سرنای تن
هست این سر ناپدید و هست سرنایی نهان		از می لب‌هاش باری مست شد سرنای من
گاه سرنا می نوازد گاه سرنا می گزد		آه از این سرنایی شیرین نوای نی شکن
شمع و شاهد روی او و نقل و باده لعل او		ای ز لعلش مست گشته هم حسن هم بوالحسن
بوحسن گو بوالحسن را کو ز بویش مست شد		وان حسن از بو گذشت و قند دارد در دهن
آسمان چون خرقه رقصان و صوفی ناپدید		ای مسلمانان کی دیده‌ست خرقه رقصان بی‌بدن
خرقه رقصان از تن است و جسم رقصان است ز جان		گردن جان را ببسته عشق جانان در رسن
ای دل مخمور گویی باده‌ات گیرا نبود		باده گیرای او وانگه کسی با خویشتن