حکایت

مرا در نظامیه ادرار بود		شب و روز تلقین و تکرار بود
مر استاد را گفتم ای پر خرد		فلان یار بر من حسد می‌برد
شنید این سخن پیشوای ادب		به تندی برآشفت و گفت ای عجب!
حسودی پسندت نیامد ز دوست		که معلوم کردت که غیبت نکوست؟
گر او راه دوزخ گرفت از خسی		از این راه دیگر تو در وی رسی