گفتار سقراط

چو سقراط را داد نوبت سخن		رطب ریزشد خوشه نخل بن
جهانجوی را گفت پاینده باش		به دین و به دانش گراینده باش
همه آرزوها شکار تو باد		نهفت جهان آشکار تو باد
ز پرسیده‌ی شهریار جهان		که داند که هست این پژوهش نهان
ولیکن به اندازه‌ی رای خویش		کند هر کسی عرض کالای خویش
نخستین ورق کافرینش نبود		جز ایزد خداوند بینش نبود
ز هیبت برانگیخت ابری بلند		همان برق و باران او سودمند
ز باران او گشت پیدا سپهر		پدید آمد از برق او ماه و مهر
ز ماهیتی کز بخار او فتاد		زمین گشت و بر جای خویش ایستاد
از این بیشتر رهنمون ره نبرد		گزافه سخن بر نشاید شمرد