ازوتروپی فلجی

(شکل استرابيسم فلجي. فلج عضله رکتوس خارجى راست) علت اين حالت معمولاً فلج يک‌طرفه يا دوطرفه رکتوس خارجى است که معمولاً از فلج عصب زوج VI (ابدوسنس) ناشى مى‌شود. علل ديگر گير کردن رکتوس داخلى در شکستگى ديواره داخلى کاسه چشم، محدوديت رکتوس داخلى ناشى از بيمارى چشمى ديستيروئيد و سندرم رتراکسيون دوئن مى‌باشد. فلج ابدوسنس اکثراً در بالغين با هيپرتانسيون يا ديابت و گاه تومور، بيمارى التهابى سيستم اعصاب مرکزى يا ضربه مغزى مى‌باشد. در مواردى که علت ديابت است بهبود خودبه‌خودى معمولاً طى ۳ ماه شروع مى‌شود. در بچه‌ها شيوع آن از ازوتروپى غير فلجى کمتر است و مى‌تواند از تروماى زايمان، آسيب عصب و کمتر از ناهنجارى رکتوس خارجى و اتصالات آن ناشى شود. در اين حالت مشخصاً ازوتروپى براى فاصله دور زيادتر از نزديک است و در سمت گرفتار زيادتر است. هرگاه بيمار به‌سمت چشم دچار فلج رکتوس خارجى نگاه کند انحراف در چشم سالم شديد است و وقتى به‌سمت چشم سالم نگاه کند به‌علت سلامت رکتوس داخلى نحراف وجود ندارد يا خفيف است. فلج اکتسابى ابدوسنس ابتدا با بستن چشم فلج يا پريزم اداره مى‌شود. تزريق توکسين بوتولينوم A در رکتوس داخلى ممکن است بهبود علامتى دهد ولى به‌نظر در نتيجه نهائى اثرى ندارد. از اين روش در فلج ناکامل که بعد از ۶ ماه بهبود نيافته است مى‌توان به‌صورت درازمدت استفاده کرد. عمل جراحى در ضعف عضله، شامل عمل تقويت آن عضله و تضعيف رکتوس داخلى است و در فلج کامل آن (در صورت عدم پاسخ پس از ۶ ماه)، منتقل کردن محل اتصال عضلات رکتوس فوقانى و تحتانى به محل اتصال رکتوس خارجى (همراه با تضعيف رکتوس داخلى).

ازوتروپى کاذب

ازوتروپى کاذب، اين حالت که در آن چشم‌ها به‌نظر متقاطع مى‌آيند ولى انحراف واقعى ندارند از پهن بودن پل بينى و چين‌هاى اپى‌کانتال ناشى مى‌شود که با پوشاندن صلبيه نازال ظاهرى شبيه ازوتروپى ايجاد مى‌کنند. در اين حالت برخلاف ازوتروپى واقعي، رفلکس نورى قرنيه در محل طبيعى است. با رشد کودک و برآمده شدن پل بينى (۵-۴ سالگي) اين حالت رفع مى‌شود. گاه ازوتروپى کاذب همراه ازوتروپى واقعى است.