بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست		بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر		کان چهره مشعشع تابانم آرزوست
بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز		باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست
گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو		آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست		وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست
در دست هر کی هست ز خوبی قراضه‌هاست		آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست
این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا		من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست
یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم		دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود		آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت		شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او		آن نور روی موسی عمرانم آرزوست
زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول		آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست
گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام		مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر		کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما		گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست
هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد		کان عقیق نادر ارزانم آرزوست
پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست		آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست
خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز		از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست
گوشم شنید قصه ایمان و مست شد		کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
یک دست جام باده و یک دست جعد یار		رقصی چنین میانه میدانم آرزوست
می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار		دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست
من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست		وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست
باقی این غزل را ای مطرب ظریف		زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست
بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق		من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست