شدت اختلال

براساس تصویر بالینی، وجود یا فقدان علایم و نشانه‌ها، و شدت آنها، ممکن است شدت یک اختلال به‌شرح زیر طبقه‌بندی شود.

- خفیف:

اگر علامتی وجود دارد کم است و بیشتر از آسیب خفیف اجتماعی یا عملکرد شغلی نمی‌باشد.

- متوسط:

علایم با آسیب کارکردی بین خفیف و شدید می‌باشد.

- شدید:

علایم زیاد یا به‌ویژه علایم شدیدی که منجر به آسیب مشخص در عملکرد اجتماعی یا شغلی می‌شوند.

- در بهبود نسبی:

همه ملاک‌های اختلال قبلاً وجود داشته‌اند، اما فعلاً تعدادی از علایم با نشانه‌ها باقی‌ مانده‌اند.

- در بهبود کامل:

هیچ‌گونه علایم یا نشانه‌هائی از اختلال وجود ندارند.

- تشخیص‌ متعدد:

در مورد یک بیمار ممکن است بیشتر از یک تشخیص داده شود تشخیص اصلی معمولاً آن تشخیصی است که باعث پذیرش در بیمارستان یا ویزیت یک روانپزشک می‌شود. در بعضی از موارد، ممکن است تعیین اینکه کدام تشخیص می‌تواند اصلی باشد امکان نداشته باشد. در چنین مواردی، اصطلاح تشخیص دوگانه (dual diagnosis) به‌کار برده می‌شود (مثلاً وابستگی به آمفنامین همراه با اسکیزوفرنی).