یکشنبه, ۱۶ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 5 May, 2024
مجله ویستا

قدرت و سیاستگذاری جهانگردی


کثرت‌گرائى به مفهوم توزيع نسبى قدرت در سطح يک جامعه است به نحوى که بسيارى از گروه‌هاى ذينفع مى‌توانند بر فرآيند سياستگذارى تأثيرگذار باشند. بر اساس اين ديدگاه، گروه‌هاى ذينفع از طريق چانه‌زني، مذاکره و سازش مى‌توانند در تصميم‌گيرى‌ها و سياستگذارى‌ها مشارکت کنند و به اين ترتيب قدرت در سطح جامعه پراکنده مى‌شود. در چنين جامعه‌اي، مراکز مختلف قدرت وجود دارد، گروه‌ها براى تصميم‌گيرى با يکديگر بايد مذاکره کنند، گروه‌هاى اقليت جامعه مى‌توانند با بهره‌گيرى از قدرت آراء خود، بخشى از اين تصميم‌ها را وتو کنند و اعضاى يک گروه ذينفع مى‌توانند در ساير گروه‌ها نيز عضو شوند. دال (۱۹۶۷:۲۴) عقيده داشت که اساس اين ديدگاه سياسى عبارت است از اين‌که : به جاى آنکه قدرت در اختيار يک فرد يا يک گروه باشد، بايد مراکز متعدد قدرت وجود داشته باشد، به‌نحوى که حاکميت مطلق امور در اختيار فرد يا گروهى خاص قرار نگيرد.
کثرت‌گرائى به چند دليل مورد انتقاد شديد قرار گرفته است (لوکس ۱۹۷۴، دوآنجليس - DeAngelis و پارکين - Parkin در سال ۱۹۸۰)
- ديدگاه کثرت‌گرائى نقش گروه‌هاى سازمان نيافته و ضعيف جامعه (فقرا، اقليت‌هاى نژادي، مهاجرين، بيکاران) را ناديده مى‌گيرد؛
- تعدادى از گروه‌هاى ذينفع (نظير بخش تجاري) از قدرت و نفوذ بيشترى برخوردار هستند؛
- رأى‌گيرى و آراء افراد ابزارى قدرتمند نيستند؛
- توزيع قدرت ميان گروه‌هاى ذينفع مشارکت‌کننده در فرآيند سياستگذاري، برابر و مساوى نيست؛
- حکومت‌ها معمولاً نظرات گروه‌هاى ذينفع رسمى را مى‌پذيرند (مجموعه‌هاى عظيم فعال در صنعت جهانگردي، گروه‌هاى دينفع مولد)؛
- حتى اگر بين همهٔ گروه‌ها بر سر پاره‌اى از سياست‌ها اتفاق نظر حاصل شود، باز هم تعدادى از گروه‌هاى ذينفع بيشتر از ساير گروه‌ها منتفع خواهند شد.


همچنین مشاهده کنید