به که باشم بی قرار از زلف یار خویشتن

به که باشم بی قرار از زلف یار خویشتن		من که دادم بی قراری را قرار خویشتن
کردم اظهار محبت پیش از زیبانگار		پرده را برداشتم از روی کار خویشتن
دل ز کار افتاد و روزم تیره شد در عاشقی		فکر کار دل کنم یا روزگار خویشتن
بس که کارم سخت شد از سخت گیریهای عشق		مرگ را آسان گرفتم در کنار خویشتن
دلبرا گر عاشقی از عاشقت پنهان مکن		راز خود مخفی مدار از رازدار خویشتن
من گرفتم جز تو دلداری نمودم اختیار		چون نمایم با دل بی‌اختیار خویشتن
گر امید از طره‌ی عنبرفشانت برکنم		چون کنم با خاطر امیدوار خویشتن
ار زدی هر دو عالم را توان بردن به خاک		گر تو را عاشق کند شمع مزار خویشتن
زان فکندستی به محشر وعده‌ی دیدار خویش		تا جهانی را کشی در انتظار خویشتن
تا فروغی با خط مشکین او شد آشنا		مشک می‌بارد ز کلک مشکبار خویشتن