وزان جایگه بازگشتند شاد

وزان جایگه بازگشتند شاد		پسندیده داراب با رشنواد
به منزل بران طاق ویران رسید		که داراب را اندرو خفته دید
زن گازر و شوی و گوهر بهم		شده هر دو از بیم خواری دژم
از آنکس کشان خواند از جای خویش		به یزدان پناهید و رفتند پیش
چو دید آن زن و شوی را رشنواد		ز هر گونه پرسید و کردند یاد
بگفتند با او سخن هرچ بود		ز صندوق وز گوهر نابسود
ز رنج و ز پروردن شیرخوار		ز تیمار وز گردش روزگار
چنین گفت با شوی و زن رشنواد		که پیروز باشید همواره شاد
که کس در جهان این شگفتی ندید		نه از موبد پیر هرگز شنید
هم‌اندر زمان مرد پاکیزه‌رای		یکی نامه بنوشت نزد همای
ز داراب وز خواب و آرامگاه		هم از جنگ او اندران رزمگاه
وزان کو به اسپ اندر آورد پای		هم‌انگاه طاق اندر آمد ز جای
از آواز که آمد مر او را به گوش		ز تنگی که شد رشنواد از خروش
ز گازر سخن هرچ بشنید نیز		ز صندوق وز کودک خرد و چیز
به نامه درون سربسر یاد کرد		برون کرد آنگه هیونی چو گرد
همان سرخ گوهر بدو داد و گفت		که با باد باید که گردی تو جفت
فرستاده تازان بیامد ز جای		بیاورد یاقوت نزد همای
به شاه جهاندار نامه بداد		شنیده بگفت از لب رشنواد
چو آن نامه برخواند و یاقوت دید		سرشکش ز مژگان به رخ بر چکید
بدانست کان روز کامد به دشت		بفرمود تا پیش لشکر گذشت
بدید آن جوانی که بد فرمند		به رخ چون بهار و به بالا بلند
نبودست جز پاک فرزند اوی		گرانمایه شاخ برومند اوی
فرستاده را گفت گریان همای		که آمد جهان را یکی کدخدای
نبود ایچ ز ا ندیشه مغزم تهی		پر از درد بودم ز شاهنشهی
ز دادار گیهان دلم پرهراس		کجا گشته بودم ازو ناسپاس
وزان نیز کان بیگنه را که یافت		کسی یافت گر سوی دریا شتافت
که یزدان پسر داد و نشناختم		به آب فرات اندر انداختم
به بازوش بر بستم این یک گهر		پسر خوار شد چون بمیرد پدر
کنون ایزد او را بمن بازداد		به پیروز نام و پی رشنواد
ز دینار گنجی فرو ریختند		می و مشک و گوهر برآمیختند
ببخشید بر هرک بودش نیاز		دگر هفته گنج درم کرد باز
به جایی که دانست کاتشکده‌ست		وگر زند و استا و جشن سده‌ست
ببخشید گنجی برین گونه نیز		به هر کشوری بر پراگنده چیز
به روز دهم بامداد پگاه		سپهبد بیامد به نزدیک شاه
بزرگان و داراب با او بهم		کسی را نگفتند از بیش و کم